Ειρήσθω
Ε Π Ε Τ Ε Ι Ο Σ της Ε.Ο.Κ.Α. χθες: 57 χρόνια από την Παρασκευή 1η Απριλίου 1955 τής έναρξης του 4ετούς ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα, που έγραψε το ηρωικότερο και ενδοξότερο κεφάλαιο στην πολυαίωνη ιστορία της ελληνικής μεγαλονήσου. Την ύψιστη υπερηφάνεια του κυπριακού Ελληνισμού, στην ιστορία των αγώνων των λαών για την εθνική ελευθερία. Την πολυτιμότερη κληρονομιά και την πιο βαρύτιμη σκυτάλη για τις τωρινές και τις μεταγενέστερες γενεές.
Ε Υ Λ Α Β Ι Κ Α γονάτισαν χθες οι ψυχές για να εναποθέσουν, ξανά, αμάραντα άνθη θαυμασμού, ευγνωμοσύνης και τιμής στις αθάνατες μορφές των θυσιασθέντων για τη λευτεριά ηρώων της Ε.Ο.Κ.Α. Την ίδια, όμως, στιγμή ένα αίσθημα απέραντης πίκρας, απογοήτευσης και ντροπής συνόδευε την επετειακή σκέψη: «Άδικα θυσιάστηκαν τόσα λαμπρά παλικάρια;». Τραγικό ερώτημα. Φανερώνει κι ομολογεί τη συλλογική ντροπή και την πάνδημη αισχύνη των Ελλήνων Κυπρίων, για την κατάντια στην οποία βρίσκεται σήμερα η πατρίδα. Συναίσθηση, συνάμα, των συλλογικών ευθυνών γι' αυτό το κατάντημα. Και των ενοχών για την ανημποριά, την ανικανότητα, την ανεπάρκεια και την απροθυμία ανατροπής όσων προκαλούν τον αποτροπιασμό.
Τ Η Σ ΜΑΝΑΣ του Γρηγόρη Αυξεντίου, της Αντωνούς, θυμηθείτε τα λόγια σαν της πήγαν Τρεις του Μάρτη το '57 τα μαντάτα του Μαχαιρά: «Χαλάλι σου πατρίδα το παιδί μου», είπε! Για ποιαν, άραγε, πατρίδα τον χαλάλιζε; Όχι, βέβαια, με κυβερνήτη κάποιον στρατάρχη, λόρδο ή σερ τής Αυτής Μεγαλειότητος. Μήτε για μια πατρίδα καθημαγμένη από εμφυλίους φατριαστικού πάθους αρχομανίας. Ούτε βέβαια με τον Αττίλα κατακτητή 38 χρόνια στα μισά της εδάφη και τους Τούρκους επίδοξους διζωνικούς συναφέντες ολόκληρης. Αλλά για μια πατρίδα που την οραματιζόταν τότε, όπως όλος ο λαός, τόσο σπουδαία, ώστε, για την απελευθέρωσή της, άξιζε και το πολυτιμότερο κάθε μάνας: Το γλυκύτερό της έαρ. Τον μονάκριβό της γιο.
Δ Ε Ν ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ επί ματαίω. Έθεσαν, με το προσωπικό τους παράδειγμα, τόσο ψηλά τον πήχυ κι όρισαν για πάντα και της πατρίδας τον ορισμό και τα καθήκοντα γι' αυτήν. Με τη θυσία τους αποταμίευσαν, για τις επόμενες γενιές, ανεξάντλητα κεφάλαια αρετής. Ετοιμοπαράδοτα διαρκώς σε όλους εκείνους τους κληρονόμους που κάποια στιγμή θα θελήσουν και θ' αποφασίσουν, με σοφότερο μυαλό, με εγκαρδιωμένες καρδιές και, προπάντων, με ψυχή ευψυχίας, να φανούν αξιότεροι να τ' αξιοποιήσουν επωφελώς για την πατρίδα. Κι επειδή ακριβώς η πατρίδα βρίσκεται στο σημερινό κατάντημα αισχύνης, πολυτιμότερη καθίσταται η κληρονομιά που άφησε για όλους η θυσία της λεβεντογενιάς της Ε.Ο.Κ.Α.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
ΕΡΩΤΗΣΗ
Όταν οι εκλαμπρότατοι αρχηγοί κομμάτων συζητούν μεταξύ τους για τις συναλλαγές των αναζητουμένων «συγκλίσεων» των προεδρικών εκλογών, πόση επιρροή υπολογίζει έκαστος ότι έχει στην κοινωνία, δεδομένου του γεγονότος ότι ο μέχρι τώρα βίος και πολιτεία τους (εκάστου και όλων μαζί) το μόνο που κατάφερε είναι ν' αυξήσει αλματωδώς τα πλήθη των απηυδισμένων πολιτών, καθιστώντας την Αποχή «πρώτο κόμμα»;
Λάζ.Α.Μαύρος
Κληρονόμοι της Ε.Ο.Κ.Α.
| Εκτύπωση | 02/04/2012 | Με τον Λάζαρο Μαύρο
Ε Υ Λ Α Β Ι Κ Α γονάτισαν χθες οι ψυχές για να εναποθέσουν, ξανά, αμάραντα άνθη θαυμασμού, ευγνωμοσύνης και τιμής στις αθάνατες μορφές των θυσιασθέντων για τη λευτεριά ηρώων της Ε.Ο.Κ.Α. Την ίδια, όμως, στιγμή ένα αίσθημα απέραντης πίκρας, απογοήτευσης και ντροπής συνόδευε την επετειακή σκέψη: «Άδικα θυσιάστηκαν τόσα λαμπρά παλικάρια;». Τραγικό ερώτημα. Φανερώνει κι ομολογεί τη συλλογική ντροπή και την πάνδημη αισχύνη των Ελλήνων Κυπρίων, για την κατάντια στην οποία βρίσκεται σήμερα η πατρίδα. Συναίσθηση, συνάμα, των συλλογικών ευθυνών γι' αυτό το κατάντημα. Και των ενοχών για την ανημποριά, την ανικανότητα, την ανεπάρκεια και την απροθυμία ανατροπής όσων προκαλούν τον αποτροπιασμό.
Τ Η Σ ΜΑΝΑΣ του Γρηγόρη Αυξεντίου, της Αντωνούς, θυμηθείτε τα λόγια σαν της πήγαν Τρεις του Μάρτη το '57 τα μαντάτα του Μαχαιρά: «Χαλάλι σου πατρίδα το παιδί μου», είπε! Για ποιαν, άραγε, πατρίδα τον χαλάλιζε; Όχι, βέβαια, με κυβερνήτη κάποιον στρατάρχη, λόρδο ή σερ τής Αυτής Μεγαλειότητος. Μήτε για μια πατρίδα καθημαγμένη από εμφυλίους φατριαστικού πάθους αρχομανίας. Ούτε βέβαια με τον Αττίλα κατακτητή 38 χρόνια στα μισά της εδάφη και τους Τούρκους επίδοξους διζωνικούς συναφέντες ολόκληρης. Αλλά για μια πατρίδα που την οραματιζόταν τότε, όπως όλος ο λαός, τόσο σπουδαία, ώστε, για την απελευθέρωσή της, άξιζε και το πολυτιμότερο κάθε μάνας: Το γλυκύτερό της έαρ. Τον μονάκριβό της γιο.
Δ Ε Ν ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ επί ματαίω. Έθεσαν, με το προσωπικό τους παράδειγμα, τόσο ψηλά τον πήχυ κι όρισαν για πάντα και της πατρίδας τον ορισμό και τα καθήκοντα γι' αυτήν. Με τη θυσία τους αποταμίευσαν, για τις επόμενες γενιές, ανεξάντλητα κεφάλαια αρετής. Ετοιμοπαράδοτα διαρκώς σε όλους εκείνους τους κληρονόμους που κάποια στιγμή θα θελήσουν και θ' αποφασίσουν, με σοφότερο μυαλό, με εγκαρδιωμένες καρδιές και, προπάντων, με ψυχή ευψυχίας, να φανούν αξιότεροι να τ' αξιοποιήσουν επωφελώς για την πατρίδα. Κι επειδή ακριβώς η πατρίδα βρίσκεται στο σημερινό κατάντημα αισχύνης, πολυτιμότερη καθίσταται η κληρονομιά που άφησε για όλους η θυσία της λεβεντογενιάς της Ε.Ο.Κ.Α.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
ΕΡΩΤΗΣΗ
Όταν οι εκλαμπρότατοι αρχηγοί κομμάτων συζητούν μεταξύ τους για τις συναλλαγές των αναζητουμένων «συγκλίσεων» των προεδρικών εκλογών, πόση επιρροή υπολογίζει έκαστος ότι έχει στην κοινωνία, δεδομένου του γεγονότος ότι ο μέχρι τώρα βίος και πολιτεία τους (εκάστου και όλων μαζί) το μόνο που κατάφερε είναι ν' αυξήσει αλματωδώς τα πλήθη των απηυδισμένων πολιτών, καθιστώντας την Αποχή «πρώτο κόμμα»;
Λάζ.Α.Μαύρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου