Η ομιλία του Νικόλα Παπαδόπουλου στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΟ

27/09/2012

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Η Κεντρική Επιτροπή του κόμματός μας, ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς, καλείται σήμερα να αποφασίσει για το ρόλο και τη στάση του Κόμματος στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές.

Κατά την άποψή μου, βρισκόμαστε ενώπιον ενός απλού αλλά σημαντικού διλήμματος που αφορά το παρόν και το μέλλον του κόμματός μας. Και το δίλημμα είναι:

«Θέλουμε το Δημοκρατικό Κόμμα να είναι το κυρίαρχο κόμμα στον ενδιάμεσο χώρο και ο πρωταγωνιστής στην πολιτική ζωή του τόπου κόντρα στον αποτυχημένο διπολισμό;

ή

θέλουμε το κόμμα μας να είναι ο κομπάρσος, ο ουραγός και ο φτωχός συγγενής ενός από τα δύο άκρα, αναλόγως περίστασης;»
Το κόμμα μας βρέθηκε και βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της κοινωνίας τους τελευταίους μήνες και η απόφαση που θα ληφθεί σήμερα σε σχέση με τις προεδρικές εκλογές αναμένεται με ενδιαφέρον. Σε μια εποχή όμως που οι κομματικές αποφάσεις έπαψαν να θεωρούνται από τους πολίτες ως διαταγές ή ως θέσφατα, σε μια εποχή που οι πολίτες επιλέγουν ελεύθερα, πρώτον, ΑΝ θα ψηφίσουν και, δεύτερον, ΠΟΙΟΝ θα ψηφίσουν, η απόφαση του κάθε κόμματος καθορίζει πρωτίστως το χαρακτήρα και το ρόλο του κόμματος στην κοινωνία και δευτερευόντως καθορίζει το νικητή.

Ποια λοιπόν εικόνα εκπέμπει το κόμμα μας τούτη την ώρα για το χαρακτήρα και το ρόλο του;

Λυπούμαι να παρατηρήσω, αλλά η εικόνα αυτή, και μάλιστα στη σκιά της χειρότερης οικονομικής κρίσης που έπληξε ποτέ τη χώρα μας, είναι σε πλήρη αντίθεση και διάσταση με την απαίτηση της κοινωνίας και των πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων.

Να μου επιτρέψετε να περιγράψω αυτή την εικόνα με τον πιο ωμό, απλό και σαφή τρόπο:

«Το ΔΗΚΟ στηρίζει το φαβορί για να γίνει και πάλι εξουσία. Και για να μιλήσω κάπως παραστατικά και μεταφορικά, την ώρα που κάθε κυπριακό νοικοκυριό υποφέρει από τη λαίλαπα των απολύσεων, το ΔΗΚΟ επιλέγει τους διορισμούς σε αξιώματα και υπουργεία».
Δυστυχώς, αυτή είναι η εικόνα, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι. Μια εικόνα που δημιουργήθηκε από μια σειρά ενεργειών και αποφάσεων που ήσαν κατά την άποψή μου λανθασμένες και εν πολλοίς αντιφατικές.

Θέλετε να πείσουμε την κοινωνία ότι αυτή η εικόνα δεν ισχύει;
Τότε σας καλώ όλους να λάβουμε μια ομόφωνη απόφαση:

Ότι ανεξαρτήτως του προσώπου που θα επιλεγεί από την Κ.Ε., ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ του Εκτελεστικού Γραφείου και ΟΛΟΙ οι βουλευτές του ΔΗΚΟ, ΔΕΝ επιθυμούμε και ΔΕΝ πρόκειται να αποδεχτούμε διορισμό ως Υπουργοί ή ως μέλη των διοικητικών συμβουλίων των ημικρατικών οργανισμών.
Γνωρίζω πολύ καλά την άμεση απάντηση κάποιων. «Είμαστε κόμμα εξουσίας», λένε, και προσθέτουν:

«Σε μια περίοδο κρίσης, το ΔΗΚΟ μπαίνει μπροστά και με τις θέσεις, τις απόψεις και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του, δίνει λύσεις στα προβλήματα. Δεν αποφεύγει την ευθύνη. Δεν επιλέγει μόνο την κριτική και ετοιμάζεται να συγκυβερνήσει με τη συμμετοχή υψηλόβαθμων στελεχών του ώστε να διασφαλιστεί η υλοποίηση των θέσεών του».
Ερωτώ λοιπόν: Μήπως για τριάμιση χρόνια δεν συγκυβερνούσαμε; Είδατε να δόθηκαν λύσεις στα προβλήματα που ακόμα μας ταλαιπωρούν; Δεν δόθηκαν;

Υλοποιήθηκαν μήπως οι θέσεις μας; Δεν υλοποιήθηκαν; Γιατί; Ήταν ανίκανα τα στελέχη μας;
Η απάντηση είναι πως όλα αυτά δεν έγιναν γιατί απλά μετείχαμε ως θεατές, σε μια διακυβέρνηση όπου ο Πρόεδρος και το κόμμα του αποφάσιζαν μόνοι τους και ανέμεναν από εμάς να χειροκροτούμε.

Η ανταπάντηση κάποιων άμεση και γνωστή:

            «Ναι αλλά τώρα θα στηρίξουμε τους άλλους, που έχουν δεχτεί τις θέσεις μας».
Και θυμίζω:

            Και το ΑΚΕΛ και ο κ. Χριστόφιας είχαν δεχτεί τις θέσεις μας!
Σκεφτείτε ενδεικτικά ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας είχε στα χέρια του μια συμφωνία (την 8^η Ιουλίου) την οποία είχε συνομολογήσει ο ίδιος ο Τάσσος Παπαδόπουλος και την πέταξε στο κάλαθο των αχρήστων. Κι όμως, μέχρι σήμερα ισχυρίζεται ότι την εφάρμοσε!

 Θα μου πείτε:

            «Ναι αλλά ο κ. Αναστασιάδης θα τις εφαρμόσει».
Επομένως, το πραγματικό ζήτημα εστιάζεται στην αξιοπιστία του υποψηφίου.

Απαντώ λοιπόν με τρόπο σαφή:
Ο πρότερος πολιτικός βίος του κ. Αναστασιάδη, ΔΕΝ με πείθει για την ετοιμότητα ή τη διάθεση του να εφαρμόσει όσα σήμερα, ως υποψήφιος, - τονίζω τη λέξη, ως υποψήφιος - υπόσχεται. Γιατί δεν με πείθει;

·         Γιατί όταν εμείς, δηλαδή ο χώρος του Δημοκρατικού Κόμματος, στηρίζαμε τον Εθνάρχη Μακάριο, ο κ. Αναστασιάδης ήταν απέναντι μας, συνήγορος και υποστηρικτής όσων πολεμούσαν τη δημοκρατία και τη νομιμότητα.
·         Γιατί όταν τη δεκαετία του 90’ συγκυβερνήσαμε με το ΔΗΣΥ, ως θεατές και πάλι, η συμπεριφορά του ΔΗΣΥ και του κ. Αναστασιάδη αλλά και η μεταχείριση που επιφύλαξαν τότε στον Σπύρο Κυπριανού όταν διαφώνησε μαζί τους ξεπέρασε κάθε όριο.

·         Γιατί όταν εμείς ψηφίζαμε ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν, ο κ. Αναστασιάδης πρωτοστατούσε υπέρ του ΝΑΙ και ο ΔΗΣΥ λάμβανε συνεδριακή απόφαση –η οποία σημειωτέον ισχύει ακόμα - υπέρ του Σχεδίου Ανάν.
·         Γιατί όταν εμείς κρίναμε ότι το Σχέδιο Ανάν ήταν καταστροφικό ο κ. Αναστασιάδης έκρινε ότι ήταν ιδανικό για λύση του κυπριακού.
·         Γιατί όταν εμείς αγωνιζόμασταν να πείσουμε διεθνώς για την ορθότητα της απόρριψης του Σχεδίου Ανάν, ο κ. Αναστασιάδης κατάγγελλε τον Τάσσο Παπαδόπουλο και το ΔΗΚΟ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
·         Γιατί όταν εμείς στηρίζαμε τη διακυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου, τη διακυβέρνηση του ΔΗΚΟ δηλαδή, ο κ. Αναστασιάδης μας πολεμούσε με σθένος, λάσπη και ατεκμηρίωτες κατηγορίες, διαλαλώντας την κυοφορούμενη «υπέρβασή» που .

Δεν παρελθοντολογώ.
Όμως, αν για να βρει κάποιος δουλειά πρέπει να παρουσιάσει το βιογραφικό του με όλη την προυπηρεσία του, σκεφτείτε πόση σημασία έχει το βιογραφικό και η προυπηρεσία του κ. Αναστασιάδη στην περίπτωση των προεδρικών εκλογών όπου καλούμαστε να επιλέξουμε το πρόσωπο που θα κυβερνήσει την πατρίδα μας τα επόμενα πέντε χρόνια.

Αυτή λοιπόν η προυπηρεσία του κ. Αναστασιάδη δεν με πείθει. Όπως δεν με πείθει η κρίση του κ. Αναστασιάδη που ήταν πάντα διαφορετική από τη δική μας, τουλάχιστον στις πιο κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του τόπου.

Δεν υποτιμώ τα συμφωνηθέντα έγγραφα, όμως δεν υποτιμώ ούτε τη χρονική συγκυρία και τις ευκαιριακές συνθήκες διαμόρφωσής τους.

Ας είμαστε ειλικρινείς, τουλάχιστον με τους εαυτούς μας...
Τα έγγραφα στο Κυπριακό είναι γενικόλογα και αόριστα. Ουδείς από εσάς, όπως ουδείς πολίτης είχε αμφιβολία ότι οι αντιπροσωπείες ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ θα τα έβρισκαν...

Επαναλαμβάνω, δεν υποτιμώ τα συμφωνηθέντα έγγραφα. Όμως δεν υποτιμώ ούτε και την αφύσικη απομάκρυνση μας από τον ενδιάμεσο χώρο, το φυσικό μας χώρο,  και την «προσκόλληση» μας στο ένα από τα δύο άκρα.
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Πέρα από τα έγγραφα και τις συμφωνίες, οι προεδρικές εκλογές είναι πρωτίστως εκλογές προσώπων.  Το ψηφοδέλτιο που θα πάρει ο κάθε ψηφοφόρος στα χέρια του δεν θα έχει πάνω ούτε κόμματα, ούτε συμμαχίες, ούτε πολιτικές θέσεις. Θα έχει πάνω του πρόσωπα. Για τους λόγους που εξήγησα λοιπόν δηλώνω σαφώς και καθαρά:

Ο κ. Νίκος Αναστασιάδης ΔΕΝ μπορεί να είναι η επιλογή του ΔΗΚΟ.

Και θεωρώ περιττό να επαναλάβω ότι ΟΥΤΕ ο κ. Μαλάς μπορεί να είναι η επιλογή του ΔΗΚΟ. Αρκεί απλώς να θυμίσω ότι ο κ. Μαλάς έχει τις ίδιες θέσεις με τον κ. Αναστασιάδη σε ότι αφορά το Κυπριακό και, επιπρόσθετα, βαρύνεται με τη στήριξη του ΑΚΕΛ το οποίο επιμένει στις πολιτικές και πρακτικές που διέλυσαν τη χώρα μας τα τελευταία τεσσεράμιση χρόνια. Και δυστυχώς γίνονται ακόμα χειρότερες και επικίνδυνες για τον τόπο, και αναφέρομαι ασφαλώς στην πρόσφατη δήλωση του κ. Άντρου Κυπριανού για ενδεχόμενη αποχώρηση μας από το Ευρώ. Δεν πρέπει να τους ξαναδώσουμε την ευκαιρία να μας πουν meaculpaκαι για αυτή τους τη θέση...

Με αφορμή όμως όλα όσα βρίσκονται σε εξέλιξη στο θέμα της οικονομίας, θέλω να πω κάτι σχετικά με την τάση κάποιων να περιθωριοποιούν το Κυπριακό και να το θέτουν σε δεύτερη μοίρα, αναδεικνύοντας ως μόνο μείζον θέμα την οικονομία:
Το πόση σημασία δίνω στην οικονομία, θεωρώ ότι είναι περιττό να το εξηγήσω.  Όμως, το Κυπριακό παραμένει ΤΟ ΚΥΡΙΟ μείζον θέμα για τον Κυπριακό  Ελληνισμό.

Γιατί αν η οικονομία είναι θέμα καθημερινής διαβίωσης, το κυπριακό είναι θέμα εθνικής επιβίωσης.
Και να είμαστε σίγουροι ότι το πρώτο θύμα μιας οικονομικής κατάρρευσης θα είναι το Κυπριακό.

Τα πρώτα κτυπήματα σε μια οικονομικά εξασθενισμένη Κύπρο θα στοχεύουν στην επιβολή μια κακής και καταστροφικής λύσης.   

Άλλωστε, η οικονομία κάνει κύκλους. Η ύφεση και η ανάπτυξη είναι προσωρινές  καταστάσεις, έστω και αν διαρκούν λίγα ή περισσότερα χρόνια.
            Μια λύση όμως στο Κυπριακό θα είναι ΜΟΝΙΜΗ.

            Και αν η λύση αυτή είναι κακή λύση, τότε θα είναι ΜΟΝΙΜΩΣ ΚΑΚΗ.    

Πριν από μερικούς μήνες, το Δημοκρατικό Κόμμα απευθύνθηκε για διάλογο σε όλα τα κόμματα.
Θα θυμάστε ασφαλώς ότι ανεξαρτήτως των πολλών και μεγάλων διαφορών που είχαμε και έχουμε με το ΑΚΕΛ και ανεξαρτήτως της αποχώρησης μας από την κυβέρνηση Χριστόφια, σπαταλήθηκε πολύτιμος χρόνος σε αγνώστου περιεχομένου συζητήσεις με το ΑΚΕΛ. Τελικά, όπως δεν μάθαμε ποτέ «γιατί άρχισαν» αυτές οι συζητήσεις ή «τι ακριβώς λεγόταν σε αυτές», δεν μάθαμε ποτέ ούτε «γιατί διακόπηκαν». Ας είναι…

Θυμάστε επίσης ότι ταυτόχρονα, στραφήκαμε και προς το φυσικό μας χώρο, τον ενδιάμεσο χώρο, όπου συμβάλαμε στη σύνταξη της μετέπειτα συμφωνημένης Κοινής Πολιτικής Διακήρυξης η οποία εκφράζει και περιέχει τις θέσεις και αρχές του ΔΗΚΟ.

Όμως, παρά τη συμφωνημένη Κοινή Πολιτική Διακήρυξη, η συνεργασία μας με τον ενδιάμεσο χώρο δεν προχώρησε. Οι λόγοι που προβλήθηκαν όπως θα θυμάστε ήταν ουσιαστικά δύο:

            1. Η άρνηση του συναγωνιστή Μάκη Κεραυνού να είναι ο κοινός υποψήφιος.
            2. Η θέση που ο Πρόεδρος του κόμματος κατέθεσε στις συναντήσεις με τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου και η οποία δημοσιοποιήθηκε από τον ίδιο, ότι δηλαδή «ο υποψήφιος δεν πρέπει να είναι αρχηγός κόμματος και δεν πρέπει να έχει εξαγγείλει ήδη υποψηφιότητα».
Αναπόφευκτα λοιπόν, εφόσον βρισκόμασταν σε διάλογο με τα τέσσερα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, αυτή η θέση του Προέδρου του κόμματος απέκλεισε αυτομάτως τους κυρίους Γιαννάκη Ομήρου, Δημήτρη Συλλούρη, τον ίδιο τον Μάριο Καρογιάν, την κυρία Ιωάννα Παναγιώτου, αφού είναι αρχηγοί των κομμάτων τους και τον Γιώργο Λιλλήκα, ο οποίος είχε ήδη εξαγγείλει υποψηφιότητα.

Λόγω λοιπόν αυτής της θέσης του Προέδρου του κόμματος και λόγω της άρνησης του κ. Κεραυνού, το ΔΗΚΟ, χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να δώσει τη σημασία που έπρεπε στην επιβεβλημένή, κατά την άποψη μου, ανάγκη συμπόρευσης του ενδιάμεσου χώρου, με στόχο την ανακοπή του αποτυχημένου διπολισμού, διέκοψε τις κοινές συναντήσεις με τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου.

Και τότε, στράφηκε στο ΔΗΣΥ. Στράφηκε όμως στο ΔΗΣΥ, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ μια σημαντική λεπτομέρεια. Ποια ήταν αυτή;
«Ότι ο κ. Αναστασιάδης είναι ΚΑΙ αρχηγός κόμματος και ΗΔΗ είχε εξαγγείλει υποψηφιότητα. Μάλιστα πριν από τον κ. Λιλλήκα».

Δηλαδή, δύο μέτρα και δύο σταθμά. Που το μόνο που πέτυχαν ήταν την αποξένωση του ΔΗΚΟ από τον φυσικό του χώρο, τον ενδιάμεσο, στον οποίο θα έπρεπε να είχε κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό ρόλο.

Παρόμοια πρακτική δύο μέτρων και δύο σταθμών όμως ακολουθήθηκε και σε ότι αφορά την απόφαση της τελευταίας συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής. Θυμίζω λοιπόν ότι η απόφαση έλεγε ότι το κόμμα θα διαβουλευθεί με το ΔΗΣΥ και με τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου. Τι έγινε στην πράξη;

Έξι συναντήσεις με το ΔΗΣΥ. Μία μόνο συνάντηση με το ΕΥΡΩΚΟ. Μία μόνο συνάντηση με τους Οικολόγους. Ουδεμία συνάντηση με την ΕΔΕΚ. Γιατί; Το επιχείρημα ότι «η ΕΔΕΚ επέλεξε υποψήφιο το ίδιο απόγευμα» είναι, κι ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός, αστείο, αφού ο ΔΗΣΥ είχε επιλέξει υποψήφιο από τον περασμένο Φεβρουάριο! Και μάλιστα τον Πρόεδρο του, με ότι αυτό συνεπάγεται στο επίπεδο άσκησης της εξουσίας.

Σε αυτό το σημείο, να μου επιτρέψετε να αναφερθώ στη ΜΗ συμμετοχή μου στις συναντήσεις με το ΔΗΣΥ για την οποία πολύς λόγος έγινε, όχι με δική μου ευθύνη. Πολλοί καλοπροαίρετα και άλλοι κακοπροαίρετα έθεταν το ερώτημα: «Γιατί δεν παίρνει θέση ο Νικόλας;»

Κατ’ αρχήν, θα απαντήσω σε αυτό το ερώτημα ως εξής: Δηλαδή πήρε θέση κανείς άλλος; Κλήθηκε το κόμμα να αποφασίσει και εγώ έμεινα σιωπηλός; Ή μήπως ήταν δεδομένη η θέση των υπολοίπων μελών της ηγεσίας και απλώς ήταν άγνωστη η δική μου; Και αν ναι, τότε προς τι ο διάλογος με το ΔΗΣΥ και οι έξι συναντήσεις; Για τα μάτια του κόσμου;

Εν πάση περιπτώσει, απαντώ επί της ουσίας:
Η απουσία μου από τις συναντήσεις ήταν συνειδητή πολιτική πράξη. Δεν συμμετείχα στις συναντήσεις με το ΔΗΣΥ γιατί θεωρούσα και θεωρώ ότι ΔΕΝ εξαντλήθηκαν τα περιθώρια διαλόγου και συναντήσεων με τα κόμματα του φυσικού μας χώρου, του ενδιάμεσου χώρου, απέναντι στα οποία επιδείχθηκε απροθυμία συναντήσεων και ελάχιστη ανοχή, σε αντίθεση με την προθυμία για συναντήσεις και την υπέρμετρη ευελιξία που επιδείχθηκε απέναντι στο ΔΗΣΥ. Δεν συμμετείχα στις συναντήσεις με το ΔΗΣΥ γιατί θεωρούσα και θεωρώ ότι το ΔΗΚΟ δεν έπρεπε να εγκαταλείψει τον ενδιάμεσο χώρο απροκάλυπτα, ΧΩΡΙΣ τουλάχιστον να έχει προηγηθεί κάποια διαφωνία σε θέματα πολιτικής ή αρχών, και μάλιστα επικαλούμενο όρους που το ίδιο το κόμμα μας αθέτησε πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις...

Μπαίνω τώρα στο ζητούμενο της σημερινής συνεδρίασης που είναι η απόφαση για τις προεδρικές εκλογές.

Με σαφή και καθαρό τρόπο εξήγησα πριν τους λόγους για τους οποίους οι κύριοι Αναστασιάδης και Μαλάς δεν μπορούν να είναι επιλογές του ΔΗΚΟ.
Με βάση λοιπόν τα κριτήρια στα οποία αναφέρθηκα εξηγώντας τη διαφωνία μου με τη στήριξη στους κυρίους Αναστασιάδη και Μαλά, δηλαδή τις θέσεις στο Κυπριακό και την ικανότητα ορθής κρίσης, υποστηρίζω τη συνεργασία με τα άλλα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, δηλαδή την ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ και τους Οικολόγους, με θεμέλιο τη συμφωνημένη Κοινή Πολιτική Διακήρυξη, για στήριξη της υποψηφιότητας του Γιώργου Λιλλήκα, ως της υποψηφιότητας του ενδιάμεσου χώρου.

Πέραν αυτής της θέσης που μόλις διατύπωσα, οφείλω να εκφράσω την άποψή μου και για τη θέση που προέβαλαν κάποιοι συναγωνιστές και συναγωνίστριες τον τελευταίο καιρό, δηλαδή τη θέση για αυτόνομη κάθοδο. Θεωρώ ότι αυτή η θέση είναι, επί της αρχής, μια λογική επιλογή για κάθε κόμμα. Η απόρριψή της χωρίς συζήτηση/αξιολόγηση, και μάλιστα έχοντας υπόψη μας την καθυστέρηση που σημειώνεται στη λήψη απόφασης, συνιστά αυτοαναίρεση κάθε κόμματος που σέβεται τον εαυτό, τις θέσεις και την ιστορία του.

Όμως, πίστευα και πιστεύω πως το ΔΗΚΟ, ΜΑΖΙ με τον υπόλοιπο ενδιάμεσο χώρο, μπορούμε ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές και όχι απλώς να καταγράψουμε τις δυνάμεις μας.
Πίστευα και πιστεύω πως ο ενδιάμεσος χώρος, ο χώρος δηλαδή πέραν των δύο άκρων που εκπροσωπούνται από το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, στον οποίο το ΔΗΚΟ οφείλει να πρωταγωνιστήσει, μπορεί και πρέπει να δώσει στον κυπριακό λαό μια πρόταση σωστής διεκδίκησης στο Κυπριακό πρόβλημα και σωστής διαχείρισης στην οικονομία.

Πίστευα και πιστεύω πως το ΔΗΚΟ με τον υπόλοιπο ενδιάμεσο χώρο μπορούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να εκφράσουν όχι μόνο τους ψηφοφόρους των τεσσάρων κομμάτων που θα ενωθούν αλλά και τους ψηφοφόρους που επέλεξαν να απέχουν από προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις μαζί με τους απογοητευμένους ψηφοφόρους των δύο ακραίων κομμάτων.

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Η απάντηση στο αρχικό δίλημμα είναι εμφανής.
Θέλουμε ένα ΔΗΚΟ κυρίαρχο στον ενδιάμεσο χώρο, πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής, ανάχωμα στον αποτυχημένο διπολισμό. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συμβάλουμε αποτελεσματικά και να φέρουμε καλύτερες μέρες για την Κυπριακή Δημοκρατία καλύτερες μέρες για τον Κυπριακό ελληνισμό.

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δίνουμε καθημερινώς μάχες. Μικρές ή μεγάλες. Η μάχη για τη σωτηρία της πατρίδας μας, μέσω μιας λειτουργικής και βιώσιμης λύσης του εθνικού μας προβλήματος και μέσω του χτισίματος μιας ισχυρής και ανεπτυγμένης οικονομίας είναι μια μάχη δύσκολη.

Σε αυτή τη μάχη, δεν χωρούν συμβιβασμοί.
Σε αυτή τη μάχη, δεν είναι δυνατόν να προέχουν οι καρέκλες και τα αξιώματα.

Σε αυτή τη μάχη, δεν επιτρέπεται να ασχολούμαστε με τη νομή της εξουσίας.

Σε αυτή τη μάχη, δεν επιτρέπεται να κρυβόμαστε πίσω από λεκτικές διατυπώσεις και εποικοδομητική ασάφεια.

Αντίθετα, σε αυτή τη μάχη, το μόνο όπλο που έχουμε είναι η ιστορία, η αξιοπρέπεια και η αξιοπιστία αυτού του τιμημένου κόμματος που λέγεται ΔΗΚΟ.

Ας μην το απεμπολήσουμε. Ας το υπερασπιστούμε.

Σας ευχαριστώ.