Ειρήσθω

Πόσα πρόλαβε Ευαγόρας 19χρ.

| Εκτύπωση | 13/03/2013 | Με τον Λάζαρο Μαύρο

Δ Ε Κ Α Τ Ρ Ε Ι Σ μέρες μετά τα 19α γενέθλιά του, οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες τής έως και νυν Αυτής Μεγαλειότητος Ελισάβετ και της Αυτού Εξοχότητος τού τότε Κυβερνήτου της Colony of Cyprus στρατάρχου Σερ Τζον Χάρντινγκ, ημέρα Τετάρτη 13η Μαρτίου 1957, μισή ώρα πριν από τα μεσάνυκτα, θανάτωσαν δι’ απαγχονισμού τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη τού Μιλτιάδου και της Αφροδίτης, από την Τσάδα Πάφου, στην κρεμάλα των Κεντρικών Φυλακών και πριν από το χάραμα του φου της Πέμπτης 14.3.1957 τον θάψανε στα Φυλακισμένα Μνήματα, στον ίδιο τάφο που δέκα μέρες νωρίτερα είχανε θάψει το πυρίκαυστο κορμί τού θυσιασθέντος 3 Μαρτίου 1957 στον Μαχαιρά, Γρηγόρη Αυξεντίου.
Ε Υ Α Γ Ο Ρ Α Σ , ο 9ος και τελευταίος των απαγχονισθέντων αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. Προηγήθηκαν: Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου 10 Μαΐου 1956. Ανδρέας Ζάκος, Χαρίλαος Μιχαήλ και Ιάκωβος Πατάτσος 9 Αυγούστου 1956. Ανδρέας Παναγίδης, Μιχάλης Κουτσόφτας και Στέλιος Μαυρομμάτης 21 Σεπτεμβρίου1956.

Π Α Λ Λ Η Κ Α Ρ Ι Δ Η Σ , ο 11ος απ’ τους Δεκατρείς των Φυλακισμένων Μνημάτων, αφού μαζί με τους εννέα της αγχόνης και τον Αυξεντίου, τάφηκε ήδη εκεί κι ο θυσιασθείς 18 Ιανουαρίου 1957 Μάρκος Δράκος. Ακολούθησαν: 12ος ο Στυλιανός Λένας 28 Μαρτίου 1957 και 13ος ο Κυριάκος Μάτσης 19 Νοεμβρίου 1958.

Π Ρ Ο Λ Α Β Ε : 15χρονος διαδηλωτής, ο Ευαγόρας, να κατεβάσει 1.6.1953 απ’ το Ιακώβειο Γυμναστήριο τη σημαία των Εγγλέζων και με τους συμμαθητές του να διαλύσουν στην Πάφο τους εορτασμούς για τη στέψη της Ελισάβετ. Πρόλαβε να μετέχει στις ομάδες ποδοσφαίρου και καλαθόσφαιρας και στίβου του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου. Πρόλαβε να ερωτευθεί σφόδρα την 15χρονη Λύα Χ΄΄Αδάμου, 17χρονος να μετάσχει και σ’ άλλες μαχητικές διαδηλώσεις κατά των Άγγλων, για τις οποίες κλητεύθηκε να δικαστεί, πρόλαβε να επιτεθεί μ’ εμπρηστικές βόμβες κατά των κυβερνητικών κτηρίων των Εγγλέζων στην Πάφο Ιούνιο 1955 κι αμέσως μετά να μετάσχει στη μαθητική εκδρομή στη μάνα Ελλάδα και να εγκαταλείψει 5.12.1955, στα μισά, την Στ΄ Γυμνασίου για να γίνει - με το «Θα πάρω μιαν ανηφοριά» - αντάρτης της Ε.Ο.Κ.Α. επί 12 μήνες, μέχρι τη σύλληψή του 18.12.1956.

Π Ρ Ο Λ Α Β Ε : Μέχρι και τέσσερεις ώρες πριν ανέβει με τον Εθνικό Ύμνο στην Αγχόνη, που 'γραψε, «ώρα 7.30 μ.μ.» στο κελί μελλοθανάτων το τελευταίο του για τη λευτεριά - ώς τα 19 του χρόνια δηλαδή - να είχε γράψει περισσότερα από 550 ποιήματα και να καταστεί έκτοτε κι εσαεί Ήρωας - Ποιητής, Διαρκές Σύμβολο και Άσβεστος Φάρος, Υπόδειγμα και Ταυτότητα Υπερηφάνειας, για όλες τις επόμενες ελληνικές γενιές, για όσους ακόμα αιώνες η λευτεριά της πατρίδας θα παραμένει ανάμεσα στα ύψιστα του ανθρώπου.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Κι αν οι έχοντες το 1974 του Ευαγόρα την ηλικία, οδηγήθηκαν από την πανούκλα του εμφύλιου διχασμού στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες και στη συνεχιζόμενη 39 χρόνια εθνική ατίμωση της σκλαβωμένης πατρίδας, ανήμποροι να πάρουν μιαν ανηφοριά, να πάρουν μονοπάτια, να βρουν τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά, δικαιούνται άραγε να ελπίζουν τουλάχιστον ότι μεταλαμπάδευσαν στα παιδιά και στα εγγόνια τους ακέραιο και χιλιοτραγουδημένο τον Ευαγόρα;