Ειρήσθω
Α ν ά ξ ι ο ι και όχι αντάξιοι (2)
Εκτύπωση | 20/01/2013 | Με τον Λάζαρο Μαύρο
|Ε Μ Φ Υ Λ Ι Α ΠΑΘΗ, ο Εθνικός Διχασμός (βασιλικών - βενιζελικών) η ανατροπή του Ηγέτη (1.11.1920), η ανικανότητα αξιοποίησης συμμαχιών, το αλλοπρόσαλλο αντί της στρατηγικής, οδήγησαν το 1922 στη Μικρασιατική Καταστροφή. Παραπλήσια: Εμφύλια πάθη οδήγησαν την εκ των νικητριών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Ελλάδα μας, στον όλεθρο του εμφυλίου πολέμου (κομμουνιστών - εθνικοφρόνων) 1946 - 1949.
Κ Ο Ι Ν Ο Σ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗΣ καταστροφής: Το εμφύλιον. Όπου ο εμφύλιος εχθρός αντιμετωπίζεται, με ακρότερες ακρότητες, ως εχθρότερος του εξωτερικού εχθρού, πολύ πιο μισητός. Αλλά το εμφύλιον, ενυπάρχει, υφέρπει εν σπέρματι, καλλιεργείται και στις μη εμφυλιοπολεμικές περιόδους. Η ρίζα και η πηγή του υπήρξε και είναι πάντα (εσαιεί) η ίδια, μία και η αυτή: «Πάντων δ’ αυτών αίτιον αρχή η διά πλεονεξίαν και φιλοτιμίαν, εκ δ’ αυτών και εις το φιλονικείν καθισταμένων το πρόθυμον» (Θουκυδίδης Γ-82,8) : «Αιτία όλων αυτών ήτο η δίψα της εξουσίας, την οποίαν γεννά η πλεονεξία και η φιλαρχία [αρχομανία], και το φατριαστικόν πνεύμα, το οποίον εκτρέφουν τα δύο αυτά πάθη, εις όσους περιπέσουν άπαξ εις φατριαστικάς έριδας» (μετάφραση Ελ. Βενιζέλου).
Ι Δ Ο Υ ΛΟΙΠΟΝ και σε κάθε προεκλογική περίοδο, πώς το φατριαστικό πνεύμα των κομματικών ηγεσιών επιλέγει να καλλιεργεί, να προάγει και να εξωθεί στο εμφύλιον έναντι του αντίπαλου αρχομανούς κόμματος, ενώ γλοιωδώς επιδαψιλεύει θωπείες στους Τούρκους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου