Ειρήσθω

Ομολογία: Συνέταιρος η Άγκυρα!

| Εκτύπωση | 30/11/2011 | Με τον Λάζαρο Μαύρο

Α Π Ο Τ Ε Λ Ε Ι πλέον έμμεση αλλά σαφή ομολογία. Εκφράστηκε από τα χείλη του ίδιου τού κ. Χριστόφια με την πρόσκλησή του προς την Άγκυρα (και δεν περιορίστηκε μόνο στους Τ/κ) για… συνεκμετάλλευση τών υποθαλασσίων κοιτασμάτων τής κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης! Γνωρίζει ο κ. Χριστόφιας ότι: Ο «Διζωνικός Συνεταιρισμός Δύο Συνιστώντων Στέιτς» που αστόχαστα έσπευσε να δωρίσει διά του Ταλάτ στους Τούρκους, από εκείνη την (νήεν καεί η ώρα τζ’ η σταλαμή) Παρασκευή 23η Μαΐου 2008 και, με πολλαπλασίως αστόχαστο γινάτι, τον προικοδότησε και με τις επιπλέον «γενναίες προσφορές» του για τουρκική εκ περιτροπής προεδρία και «σταθμισμένη» εξουδετέρωση τής ελληνικής πλειοψηφίας, θα έχει ως πραγματικό «Συνέταιρο» την ίδια την Άγκυρα.
Τ Ο ΓΝΩΡΙΖΕΙ ο κ. Χριστόφιας. Το γνωρίζει και η ηγεσία του ΑΚΕΛ: Από τις συμπεριφορές τού «φίλου και συντρόφου» Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Από την πολιτική, τις πρακτικές και τις συμπεριφορές τού «αδελφού», «προοδευτικού» και «αριστερού» Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος. Είτε είχε αρχηγό τον Ταλάτ, είτε τον Σογέρ, είτε τον Γιοργκαντζίογλου, αποδείχθηκε ότι: Ουδείς παρεκκλίνει έστω και κατά μισό χιλιοστό από τη στρατηγική τής Άγκυρας στο Κυπριακό. Πολύ δε περισσότερο, οι «μη αριστερές» και «μη προοδευτικές δυνάμεις» τών «αδελφών» Τουρκοκυπρίων, τού Έρογλου και τών λοιπών κομμάτων του τουρκικού κατοχικού καθεστώτος: Του ψευδοκράτους, το οποίο επιζητεί τη νομιμοποίησή του ως «τ/κ Συνιστών Στέιτ» κι όχι πια ως «συνιστώσα κοινότητα» καν.
Για να εξασφαλίσει, νομίμως και μ’ ελληνική υπογραφή, τη συγκυριαρχία εφ’ ολοκλήρου της νήσου. Ως ισότιμος συνέταιρος και συνιδιοκτήτης τού «Συνεταιρισμού». Συνέταιρος ευρισκόμενος πάντα υπό τον έλεγχο, υπό την εξουσία και υπό τας διαταγάς τής Άγκυρας. Και έχοντας πάντα, στην άσκηση τής συγκυριαρχίας του, την ισχύ τής Τουρκίας και την αποφασιστικότητα χρήσης αυτής τής ισχύος. Προς εξυπηρέτηση πρωτίστως της εκπεφρασμένης, από Νιχάτ Ερίμ 1956 έως Αχμέτ Νταβούτογλου 2001-2011, επεκτατικής στρατηγικής τής Τουρκίας στην Κύπρο. Και, διά της Κύπρου, στην περιοχή…
Η ΕΜΜΕΣΗ αλλά σαφής ομολογία ότι κι ο ίδιος ο Χριστόφιας, πλέον, εκλαμβάνει την Άγκυρα ως τον ουσιαστικό Συνέταιρο, όπισθεν και υπεράνω του «τ/κ συνιστώντος στέιτ», ήταν η περίφημη δήλωσή του τη Δευτέρα 21τρ., μετά που επισκέφθηκε τη θαλάσσια εξέδρα τής Noble στο «Οικόπεδο 12» της ΑΟΖ τής ΚΔ. Και την προέβαλε στην κύρια είδησή της η κομματική του «Χαραυγή» την Τρίτη: «Ελάτε να λύσουμε το Κυπριακό και να συνεκμεταλλευτούμε το φυσικό αέριο, διαμηνύει στην Άγκυρα και την τ/κ ηγεσία ο Πρόεδρος Χριστόφιας» («Χ» 22.11.11)…
ΕΡΩΤΗΣΗ
Με τους κ.κ. Χριστόφια - Καζαμία και Αναστασιάδη - Νεοφύτου προχθές στο προεδρικό τών «συγκλίσεων για την οικονομία» («Χαραυγή» 29τρ.), επάττησεν πλέον πανηγυρικώς ομολογούσα η… «Αριστερά» και ως πολιτική στην οικονομία; Ή, μήπως, αληθέστερον απλώς το ότι είναι ανίκανοι, ανεπαρκείς και αποτυχημένοι για οιανδήποτε πολιτική επί οιουδήποτε τομέα, κι εκλιπαρούν τα δεκανίκια της… αναστασιαδικής «Δεξιάς»;

 

Στρατηγικά περιβάλλοντα και εθνικές στρατηγικές και οι ενεργειακοί πόροι της ζώνης από το κεντρικό Αιγαίο μέχρι την Κύπρο

Στρατηγικά περιβάλλοντα και εθνικές στρατηγικές και οι ενεργειακοί πόροι της ζώνης από το κεντρικό Αιγαίο μέχρι την Κύπρο

Διοργάνωση «Δημοκρατικού Συναγερμού Ν. Ελλάδας», Intercontinental, 21 Νοεμβρίου 2011

Αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/112AOZstrategy.htm

Παναγιώτης Ήφαιστος – www.ifestosedu.gr, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

Οι εξελίξεις στο ενεργειακό πεδίο στην ζώνη που αρχίζει από το Αιγαίο καταλήγει στο Ισραήλ αλλάζει συλλήβδην τα στρατηγικά δεδομένα. Οι προοπτικές εξαρτώνται από τις προϋποθέσεις ενός ήδη πολύ σύνθετου στρατηγικού παιχνιδιού που ορίζεται από τις στρατηγικές των εμπλεκομένων κρατών. Ήδη, εμπλέκονται όχι μόνο οι περιφερειακές δυνάμεις αλλά και το πλείστον των ηγεμονικών δυνάμεων. Πολιτικοστρατηγικά μιλώντας, αυτό το ζήτημα, εξ αντικειμένου, είναι και το μείζων.

Από την σκοπιά ενός αναλυτή των διακρατικών σχέσεων απαιτείται να τονιστούν τρεις τουλάχιστον πτυχές:

Πρώτον, στον εθνοκρατοκεντρικό κόσμο του 21ου αιώνα η κρατική κυριαρχία αποτελεί αφενός το θεμέλιο της ζωής μιας κοινωνίας και αφετέρου τον άξονα της διεθνούς πολιτικής. Υπό αυτό το πρίσμα, η Κύπρος πρέπει να την διαφυλάξει και η Ελλάδα πρέπει να ορίσει τα κυριαρχικά της σύνορα.

Δεύτερον, τα κράτη πρέπει να φροντίσουν να δύνανται να ασκούν τα δικαιώματά τους που απορρέουν από την διεθνή νομιμότητα. Η αφετηρία, η βάση και ο άξονας των στάσεων και συμπεριφορών εξαρτάται από την απάντηση στο εξής ερώτημα: Ποιος είναι ο κυρίαρχος ενός χώρου που περιέχει πλουτοπαραγωγικούς πόρους; Με ποιον έτσι μπορώ να συναλλάσσομαι και υπό ποιους όρους; Ο όρος «κυρίαρχος» εδώ αναφέρεται με την ευρύτερη έννοια, δηλαδή την νομική, την πολιτική και την στρατηγική. Και στην κλίμακα αυτή υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις που ο καθείς λαμβάνει υπόψη

Τρίτον, προϋπόθεση χάραξης και εφαρμογής εθνικής στρατηγικής που εκπληρώνει τους εθνικούς σκοπούς είναι η δυνατότητα σωστής ανάλυσης και εκτίμησης της διεθνούς πολιτικής και κυρίως των στρατηγικών όλων των εμπλεκομένων.

Πρώτον, κάθε κράτος ασκεί πλήρως τα κυριαρχικά δικαιώματά του που απορρέουν από την διεθνή νομιμότητα. Οτιδήποτε λιγότερο είναι ζημιά.

Η άσκηση ενός δικαιώματος που απορρέει από την διεθνή νομιμότητα απαιτεί σωστές εκτιμήσεις για την διεθνή πολιτική, χάραξη και εφαρμογή μιας εθνικής στρατηγικής που συμπλέκει τα συμφέροντα των άλλων κρατών με τα δικά σου και αποφασιστικότητα ανάληψης ρίσκου αν οι περιστάσεις το απαιτούν.

Συνοπτικά υπογραμμίζω το αντικειμενικό γεγονός ότι διαδοχικές πολιτικές εξουσίες στην Κύπρο λειτούργησαν με καταπληκτική προνοητικότητα, τόλμη και ορθολογισμό, με αποτέλεσμα η αμφισβήτηση εκ μέρους της Τουρκίας των ενεργειακών πόρων της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) να προσκρούει ήδη πάνω σε ισχυρές δυνάμεις τις  οποίες όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αλλά επιπλέον μπορεί αν τα πράγματα φτάσουν σε πόλεμο να προκαλέσουν την συντριβή της.

Θα μπορούσε να εκφραστεί η ευλογοφανής εκτίμηση ότι με δεδομένα πλέον τα πολλά στρατηγικά σφάλματα και την υπερεξάπλωση της Άγκυρας, μια σωστή ελληνική στρατηγική θα μπορούσε να τερματίσει την αστάθεια στην περιφέρειά μας με το να ακυρώσει την Τουρκία ως ηγεμονικό κα αναθεωρητικό κράτος. Αναφέρομαι, ιδιαίτερα, στο Ισραήλ και στο γεγονός πως αν η Τουρκία επιχειρήσει στρατιωτική αναμέτρηση μαζί του αναπόδραστα θα συντριβεί και θα κατακερματιστεί κρατικά.

Στον αντίποδα της Κύπρου αλλά και άλλων χωρών βρίσκεται η κατευνάζουσα Ελλάδα. Μη ασκώντας τα δικαιώματά της ως προς τα 12 μίλια, την υφαλοκρηπίδα και ή την ΑΟΖ, ενδέχεται να οδηγεί τον εαυτό της σε αδιέξοδο και σε πόλεμο που θα προκαλέσουν οι διεκδικητές των απροσδιόριστων μέχρι στιγμής ορίων που προσδιορίζει η διεθνής νομιμότητα.

Είναι σχεδόν αυτονόητο ότι απαιτείται να προσδιοριστεί άμεσα ο θαλάσσιος κυριαρχικός μας χώρος και οι ζώνες των 200 μιλίων ή μέσων γραμμών με τα γειτονικά κράτη, μέσα στα οποία θα αρχίσει η δραστηριότητα εκμετάλλευσής τους.

Η Ελλάδα αργοπορεί, διστάζει και έτσι αναπόδραστα χάνει.

Ανεξαρτήτως οικονομικών δυσκολιών ή ακόμη και μιας πιθανής χρεοκοπίας, η οριοθέτηση του ελληνικού κυριαρχικού χώρου σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα αποτελεί το πλέον επείγον ζήτημα της ελληνικής διπλωματίας.

Στα πεδία των 12 μιλίων, της υφαλοκρηπίδας και ή της ΑΟΖ η Ελλάδα ατονεί, με αποτέλεσμα να χάνονται πόροι, δυνητικά ενδεχομένως χάνουμε κυριαρχία και αναμφίβολα στα ρευστά πεδία των ορίων της διεθνούς νομιμότητας όπου απουσία μιας καλής διπλωματικής διαχείρισης, μιας σωστής ανάληψης πρωτοβουλιών και μιας αποτελεσματικής εθνικής στρατηγικής γέρνει την πλάστιγγα εις βάρος των εθνικών συμφερόντων και υπέρ των αναθεωρητικών αξιώσεων άλλων κρατών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, στο μυαλό των τρίτων συγκροτείται η λογική σκέψη ότι για τον  υποθαλάσσιο πλούτο θα πρέπει να διαπραγματευτούν όχι με το ελληνικό κράτος αλλά  με το κράτος εκείνο που θα προσδιοριστεί ο κυρίαρχος των ζωνών κάτω από τις οποίες ενυπάρχουν πλουτοπαραγωγικοί πόροι.

Κάποιοι νομικοί διεθνολόγοι λένε το αυτονόητο και γνωστό ότι υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ είναι ουσιαστικά το ίδιο πράγμα για να αντικρούσουν την έκκληση πολλών άλλων για οριοθέτηση του ΑΟΖ. Η απάντηση δεν απαιτεί παρά μόνο επίκληση της απλής λογικής: Πρώτον, γιατί τόσα άλλα κράτη οριοθετούν την ΑΟΖ και τι πρόβλημα υπάρχει αν και εμείς κάνουμε το ίδιο σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα και την νομιμοποιημένη όπως βλέπουμε στην περίπτωση της Κύπρου στάση των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας και άλλων! Δεύτερον, μήπως η επιστράτευση αυτού του ακατανίκητου επιχειρήματος κατά νου έχει να εμπλέξει την ΑΟΖ με τα casus belli της Τουρκίας τα οποία εμείς έχοντας πάρει στα σοβαρά στεκόμαστε απαθείς εδώ και δύο δεκαετίες, συνάμα συνομιλώντας και κατευνάζοντας την Άγκυρα; Αν λοιπόν η ΑΟΖ θα έχει την μοίρα των 12 μιλίων και της υφαλοκρηπίδας είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Ας μην προσποιούνται κάποιοι ότι υπάρχει κάποιο υψιτενές νομικό διεθνές ζήτημα το οποίο εμείς οι μη προνομιούχοι της νομικής επιστήμης αγνοούμε. Υπάρχουν μεν εξειδικευμένες νομικές πτυχές πλην το πρόβλημα είναι εδώ και καιρό πρωτίστως πολιτικό και όχι νομικό. Είναι τα κατευναστικά σύνδρομα της Αθήνας, τα φοβικά σύνδρομα σε όλο το κομματικοπαραταξιακό φάσμα και είναι η απουσία θεσμών ανάλυσης, εκτίμησης και προτάξεων χάραξης και εφαρμογής στρατηγικής.

Όσοι δε νομικοί και μη κατά καιρούς περνούν μέσα από το ελληνικό υπουργείο εξωτερικό χρειάζεται να κάνουν αυτοκριτική ή τουλάχιστον να μας εξηγήσουν το πώς αντιλαμβάνονται τον ρόλο ενός διεθνολόγου ή πολιτικού επιστήμονα που αποφασίζει να θητεύσει μέσα σε ένα θεσμικό χώρο κρατικών λειτουργών. Στο ίδιο πλαίσιο, να μας εξηγήσουν οι δεκάδες νομικοί τους λόγους για τους οποίους με όποιον και αν μιλήσεις στον χώρο της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και των κρατικών λειτουργών ακούς διαφορετικά και μπερδεμένα πράγματα για ένα κατά τα άλλα πολιτικά και επιστημονικά τόσο απλό ζήτημα το οποίο αντί αποκρυσταλλωμένα και ξεκάθαρα να ειπωθεί πως είναι ζήτημα πολιτικής απόφασης υπό το πρίσμα του Α, Β ή Γ νομικού διλήμματος –μετά από το οποίο, κυρίως λόγω αργοπορίας μας, παραλείψεων έγκυρης υιοθέτησης εσωτερικής νομοθεσίας που μετράει σε μια διεθνή εκδίκαση κτλ– κάποιοι μας περιπλέκουν σε λαβύρινθους άσχετων και αχρείαστων νομικών λαβύρινθων.

Λαβύρινθους που επισκιάζουν το γεγονός ότι στην διεθνή πολιτική το κυριότερο νόμισμα είναι η ισχύς και ότι η διεθνής πρακτική δεν μπορεί να αγνοείται ως το κύριο νομιμοποιητικό στοιχείο. Και η ειδοποιός διαφορά ως προς την ΑΟΖ που ενίοτε επιχειρείται να επισκιαστεί, είναι ότι η διεθνής πρακτική και η διεθνή νομιμότητα επιτρέπει τον προσδιορισμό της και έναρξη συνομιλιών οριοθέτησης μεταξύ των γειτονικών κρατών. Μόνο αν το τελευταίο δεν τελεσφορήσει υπάρχει ετοιμότητα διεθνούς εκδίκασης. Δεν σπεύδει κανείς φοβισμένα και επειδή ένα αναθεωρητικό κράτος απειλεί να επιδείξεις δουλική ετοιμότητα να μιλήσεις μαζί του για τις καταχρηστικές αξιώσεις του ή να δείξεις καν πως τίθεται νομικό ζήτημα. Το νομικό ζήτημα τίθεται στο τραπέζι αν υπάρξει διαφορά και πάντοτε υπό όρους και προϋποθέσεις. Προηγούνται βεβαίως αποφάσεις εσωτερικού δικαίου που αφορούν μια πιθανή εκδίκαση και εδώ υπάρχουν πολλά και αναπάντητα ερωτήματα που αναπόδραστα κάποια στιγμή θα τεθούν σκληρά και ανελέητα καθότι αφορούν την νομική επάρκεια στα πεδία των κρατικών λειτουργών και των αποφάσεων των εκάστοτε κυβερνώντων.

Η πολιτική επιστήμη των διεθνών σχέσεων είναι ενιαία και συμπεριλαμβάνει την νομική επιστήμη των διακρατικών σχέσεων και κάθε επιστήμονα που εμφανίζεται να θέλει να εκφράσει άποψη για την διεθνή πολιτική. Συναφώς, ας αφήσουμε την παραφιλολογία περί «διεθνούς κοινότητας» που από τον καιρό των καταχρηστικών και καταστροφικών «επεμβάσεων» της δεκαετίας του 1990 κάποιοι ανάγουν σε κάποιου είδος, δήθεν, διεθνιστικής ή  κοσμοπολίτικης ενοποίησης του παγκοσμιοποιημένου, δήθεν, πλανήτη ή και «εξ ανάγκης και κατ’ οικονομία», σε κάποια, δήθεν, αιώνια αγαθοεργή διεθνή ηγεμονική τάξη της μιας ή άλλης συγκυριακής δεσπόζουσας ηγεμονικής δύναμης. Και ας μάθουν κάποια στιγμή οι εμφανιζόμενοι ως επιστήμονες κάθε είδους και απόχρωσης κάτι πολύ πολύ απλό που δεν απαιτεί επιστημονικούς τίτλους για να γίνει κατανοητό: Ότι υπάρχει γιγαντιαία διαφορά μεταξύ ενός παγκοσμιοποιημένου πλανήτη, ο οποίος απαιτεί μια παγκόσμια πολιτική ανθρωπολογία, και ενός πλανητικοποιημένου διεθνούς συστήματος που πραγματικά έχουμε, και στο οποίο (πλανητικοποιημένο διεθνές σύστημα) η διάβρωση της κυριαρχίας (ή απροσεξία αυτών που την κατέχουν) προκαλεί ασυδοσία διεθνικών δρώντων όπως ο κάθε Σόρος ή Γκόλτεν Σακς, καταχρηστική διείσδυση των ηγεμονικών δυνάμεων, βλαπτικές ενέργειες των αναθεωρητικών δυνάμεων για το απρόσεκτο κράτος, αλλαγές συνόρων και απώλεια κυριαρχίας και πλουτοπαραγωγικών πόρων.     

Δεύτερον, η ανακάλυψη μεγάλων όπως φαίνεται υποθαλάσσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων αλλάζει ολοκληρωτικά τις στρατηγικές συντεταγμένες της περιφέρειάς μας.

Ενδεχομένως, επιπλέον, επηρεάζει δραστικά πολλές πτυχές του πλανητικού παιχνιδιού με το να μετατοπίζει ως προς κάποια ζητήματα το κέντρο βάρους της ηγεμονικής αντιπαράθεσης.

            Μιας ηγεμονικής αντιπαράθεσης στην περίμετρο της Ευρασίας η οποία συνεχίζεται αδιάλειπτα στις ίδιες περίπου γραμμές τους τρεις τουλάχιστον τελευταίους αιώνες.

            Στο πλαίσιο αυτής διαπάλης δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες κα ψευδαισθήσεις: Επειδή στο πλαίσιο της εθνικής στρατηγικής επηρεασμού του στρατηγικού περιβάλλοντος και μείωσης των κινδύνων ή δημιουργίας ευκαιριών πολλά θα εξαρτηθούν από τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τις μεγάλες δυνάμεις και τα συμφέροντά τους, χρήζει να τονίσω μερικές κύριες και καθημερινά καταμαρτυρούμενες στρατηγικές προσεγγίσεις όλων των ηγεμονικών κρατών:

α) Οι ηγεμονικές δυνάμεις δεν σκέπτονται και δεν λειτουργούν με όρους εχθρών και φίλων αλλά ανάλογα και αντίστοιχα με τα συμφέροντά τους αλλάζουν φίλους και εχθρούς με τρόπο δυσδιάκριτο ή και αόρατο.

β) Κύρια εισροή διαμόρφωσης των ηγεμονικών στρατηγικών είναι ρευστά κριτήρια κατανομής ισχύος που προσδιορίζουν τους συσχετισμούς ισχύος και συμφερόντων, τις δυνατότητες των ίδιων των περιφερειακών δρώντων, τις ευκαιρίες που διανοίγουν διάφορα γεγονότα, τους κινδύνους για τους πλανητικούς και περιφερειακούς στρατηγικούς τους σκοπούς και τις ευκαιρίες σύναψης πελατειακών σχέσεων που εξυπηρετούν αυτούς τους σκοπούς.

γ) Η σύναψη αυτών των πελατειακών σχέσεων εμπεριέχει πάντοτε δύο δίσκους. Μέσα στον ένα δίσκο βρίσκεται το όφελος εναλλακτικών στάσεων και συμπεριφορών των άλλων κρατών και μέσα στον άλλο το αντίστοιχο κόστος. Η πελατειακή συναλλαγή γίνεται πάντοτε σε αυτή ακριβώς την βάση και όποιο κράτος δεν το γνωρίζει, δεν παίρνει πρωτοβουλίες, δεν αναλαμβάνει ρίσκα και δεν έχει γνώση του στρατηγικού του περιβάλλοντος είναι αμέτοχο στην διεθνή πολιτική και αναπόδραστα βλάπτεται. Τα κράτη έχουν διεθνείς σχέσεις αλλά δεν αυτό δεν προδικάζει ότι έχουν εξωτερική πολιτική συνάρτησης των μέσων  που διαθέτουν για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς. Και αυτό τα άλλα κράτη το βλέπουν, το εκτιμούν και λειτουργούν αναλόγως.

δ) Στους ηγεμονικούς συλλογισμούς πρωτεύοντα κριτήρια είναι: πρώτον, ο κατέχων την κυριαρχία με τον οποίο και υποχρεωτικά θα πρέπει να διαπραγματευτούν, δεύτερον, η στρατιωτική και διπλωματική ισχύς των εμπλεκομένων που προσδιορίζει και το ειδικό τους βάρος, τρίτον, η ικανότητα των περιφερειακών κρατών να συνάψουν συμμαχίες και τέταρτον, η δυνατότητά τους να αμυνθούν και επιβιώσουν κατά πιθανών επιθέσεων.

ε) Αδιάλειπτα τα ηγεμονικά κράτη επιδιώκουν να μεγιστοποιήσουν το μερίδιό τους πάνω στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους που άμεσα ή έμμεσα ή με πελατειακό τρόπο τίθενται υπό τον έλεγχό τους. Αυτή η ηγεμονική αξίωση ισχύος ήταν, είναι και θα είναι πάγια στάση των ηγεμονικών δυνάμεων.

στ) Τα ηγεμονικά κράτη διαρκώς επιχειρούν να μεταφέρουν βάρη σε τρίτα κράτη, ενθαρρύνουν τρίτα κράτη να συγκρουστούν και να κατατριβούν σύμφωνα με τις επιδιωκόμενες από αυτούς προδιαγραφές κατανομές ισχύος που τους συμφέρει και εκβιάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες τους εκπλήρωσης αυτών των στόχων. Το ποιος για αυτούς πρέπει να είναι ισχυρός, το ποιος θα πρέπει να χάνει και το ποιος θα πρέπει να κερδίζει, και το πώς αυτό εναλλάσσεται, συναρτάται με την κατανομή ισχύος στην περιφέρεια και τις δυνατότητες των εμπλεκομένων.

ζ) Τα ηγεμονικά κράτη διαρκώς συγκροτούν συμμαχίες και εναλλάσσουν συμμαχίες σύμφωνα με την εξέλιξη των συσχετισμών ισχύος, τα εκάστοτε νέα δεδομένα και τις εξελίξεις κατά χώρα και κατά περιφέρεια.

η) Ενθαρρύνουν διενέξεις, συχνά τις διαιωνίζουν σκόπιμα, ενθαρρύνουν αμφιλεγόμενες νομικές διεκδικήσεις ή αντίστροφα αποχή άσκησης των νομικών δικαιωμάτων και συναρτούν την έκβαση των περιφερειακών διενέξεων με τα συμφέροντα όπως ορίζονται και όπως εξελίσσονται.

θ) Εξισορροπούν κάθε προσπάθεια άσκησης περιφερειακής ηγεμονίας και ενθαρρύνουν περιφερειακά κράτη με τα οποία έχουν πελατειακές σχέσεις να ηγεμονεύουν περιφερειακά μέχρι τον βαθμό, όμως, που δεν τίθεται σε κίνδυνο η δική τους ηγεμονία.

ι) Παρεμπόδιση άλλων μεγάλων δυνάμεων να έχουν πρόσβαση σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους με τρόπο που εκτοπίζει τις ίδιες ή δεν τους επιτρέπει να κατέχουν το μερίδιο που σύμφωνα με την εκτίμησή τους αναλογεί σε αυτούς.

Αναφορικά με το ενεργειακό ζήτημα όπως τίθεται τα τελευταία χρόνια στην περιφέρειά μας και κινούμενοι στις γραμμές ενός σύνθετου στρατηγικού σκηνικού και αναφορικά με την χάραξη και εφαρμογή στρατηγικής θα μπορούσαν να ειπωθούν, συντομογραφικά, τα εξής:

Όσον αφορά τους υποθαλάσσιους πόρους ο πυρήνας του στρατηγικού περιβάλλοντος που μας ενδιαφέρει είναι η γεωπολιτική ζώνη που αρχίζει από το κεντρικό Αιγαίο και φθάνει στο Ισραήλ. Η μεγάλη πλέον στρατηγική του σημασία οφείλεται όχι μόνο στην κλασικά θεωρούμενη ως σημαντική γεωπολιτική θέση που κατέχει πάνω στον παγκόσμιο χάρτη αλλά και στο γεγονός ότι αναδεικνύεται και ως μια μεγάλη δεξαμενή υποθαλάσσιων πόρων.

Τα τρία στρατηγικά πεδία που συναρτώνται με αυτό τον πυρήνα είναι τα εξής:

·         Το στρατηγικό πεδίο που προσδιορίζεται από τις τουρκικές δραστηριότητες, τις δεδηλωμένες ηγεμονικές της επιδιώξεις και το γεγονός ότι έβαλε στο στόχαστρό της τους ελλαδικούς και κυπριακούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους που σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα ανήκουν στην Ελλάδα και Κύπρο.

·         Το στρατηγικό πεδίο που προσδιορίζεται από την Ισραηλινή στρατηγική και συμφέροντα ως του σημαντικότερου και ισχυρότερου κράτους των τελευταίων δεκαετιών και ως μιας δύναμης προδιαγραφών υπερδύναμης.

·         Το στρατηγικό πεδίο που συμπλέκει τα ηγεμονικά κράτη τα οποία αναμενόμενα διαγκωνίζονται για να αυξήσουν το δικό τους μερίδιο πλουτοπαραγωγικών πόρων. Εντάσσουν επιπλέον τα Μεσογειακά δεδομένα στον ανταγωνισμό των ηγεμονικών δυνάμεων στο πλανητικό πεδίο.

Ο στρατηγικός πυρήνας και τα τρία αυτά στρατηγικά περιβάλλοντα διαπερνώνται και διαχέονται από αναρίθμητες ρευστές και απρόβλεπτες καταστάσεις που στροβιλίζοναι μέσα στην δίνη της διεθνούς πολιτικής. Κάθε ενδιαφερόμενο κράτος που χαράσσει και εφαρμόζει στρατηγική θα πρέπει διαρκώς να παρακολουθεί, να αναλύει, να σταθμίζει και να εκτιμά σωστά αυτές τις ρευστές και σταθερές παραμέτρους που επηρεάζουν την εθνική του στρατηγική.

            Για την Κύπρο και την Ελλάδα αυτό σημαίνει, πρωταρχικά, προσδιορισμό της βασικής στρατηγικής που αφορά τον στρατηγικό πυρήνα των επίμαχων συμφερόντων, επί του προκειμένου την κατοχή και εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων στον κυριαρχικό χώρο κάθε κράτους.

Για την Κύπρο τονίζω το αυτονόητο –όχι εν τούτοις για όλους τους κύπριους– ότι η κύρια στρατηγική είναι να διαφυλαχθεί η κρατική κυριαρχία της ΚΔ ως κόρη οφθαλμού και να αποφευχθούν σφάλματα διαχείρισης σε αναφορά με το λεπτό στρατηγικό παιχνίδι που βρίσκεται σε εξέλιξη και στο οποίο εμπλέκονται η Τουρκία, το Ισραήλ, οι ΗΠΑ, οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις και η Ρωσία. Το Μεσανατολικά προβλήματα, αναπόφευκτα συναρτώνται

Η Κύπρος θα χάσει τα κεκτημένα των τελευταίων ετών αν συντρέξουν δύο τουλάχιστον λόγοι.

            Πρώτον, εάν πιεστεί και ενδώσει σε αιτήματα να καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία ή εάν δρομολογούν δήθεν μεταβατικές καταστάσεις στις ίδιες γραμμές που στα μάτια όλων θα δημιουργήσουν παραστάσεις επικείμενης τουρκικής και Βρετανικής επικυριαρχίας.

Στρατηγικός συνομιλητής του Ισραήλ, των ΗΠΑ και των άλλων δυνάμεων, είναι η Κυπριακή Δημοκρατία επειδή κατέχει κυριαρχικά τον χώρο όπου βρίσκονται οι πλουτοπαγαγωγικοί πόροι.

Εάν χάσει αυτό το πολιτικό και νομικό προνόμιο θα παύσει να είναι ο συνομιλητής των ενδιαφερομένων που θα στραφούν προς την Τουρκία για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους.

Στην διεθνή πολιτική, καλοί και κακοί δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο κυρίαρχοι και επικυρίαρχοι, που προσδιορίζουν και οριοθετούν νομικά και πολιτικά τα δικαιώματα, την ουσιαστική κατοχή και διανομή των πόρων και τις συναλλαγές και τις πελατειακές σχέσεις. Και στην Κύπρο απώλεια της κυριαρχίας σημαίνει το τέλος όλων.

Όπως είναι φυσικό αναφέρομαι στην λύση του Κυπριακού ή στην δρομολόγηση αμφιλεγόμενων μεταβατικών καταστάσεων που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν συνθήκες ελέγχου της Κυπριακής κυριαρχίας από τρίτα κράτη.   

Για την Ελλάδα ο πυρήνας της στρατηγικής που αφορά το ενεργειακό ζήτημα θεμελιώνεται αφενός με την οριοθέτηση, όπως είπαμε, του κυριαρχικού χώρου σύμφωνα με την διεθνή νομιμότητα και αφετέρου με πολιτικοδιπλωματικές και στρατιωτικές στρατηγικές που διασφαλίζουν αυτό το χώρο κατά του τουρκικού αναθεωρητισμού. Το δεύτερο, όπως είναι φυσικό, δεν μπορεί να γίνει αν δεν ισχύσει το πρώτον.

            Έπεται, όπως έκανε ήδη από καιρό η Κύπρος, ο προσδιορισμός των στρατηγικών για κάθε περιβάλλον όπως τα προδιαγράψαμε πιο πάνω με κύριο βασικά σκοπό μια θετική για την Ελλάδα εμπλοκή των συμφερόντων των ενδιαφερομένων δυνάμεων, ιεραρχικά, του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ρωσίας.

            Μιας και ζητήματα όπως τα 12 μίλια, η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ πάγωσαν ή βρίσκονται υπό την αίρεση της τουρκικής στρατηγικής –και εδώ ρητορικές διακηρύξεις τύπου εσωτερικής κατανάλωσης κανένας στρατηγικός παίχτης δεν τις παίρνει στα σοβαρά– πολλά πράγματα δεν μπορούν να ειπωθούν στο παρόν στάδιο.

            Για τον λόγο αυτό αλλά και επειδή δεν είναι του παρόντος να συγκροτήσω μια ολιστική στρατηγική ανάλυση, μπορούμε να αναφέρουμε συνοπτικά μόνο μερικές αρχές και μερικούς παράγοντες που καταδεικνύουν την ρευστότητα του στρατηγικού περιβάλλοντος όσον αφορά τους επίμαχους ενεργειακούς πόρους.

            Κατ’ αρχάς, η στρατηγική της Τουρκίας όσον αφορά την ζώνη από το Αιγαίο μέχρι το Ισραήλ εντάσσεται σε μια ευρύτερη ηγεμονική στρατηγική που περιγράφεται γλαφυρά, παραστατικά και πειστικά στο βιβλίο του τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, Το Στρατηγικό βάθος, η διεθνής θέση της Τουρκίας. 

            Αυτή η μεγαλεπήβολη τουρκική στρατηγική προκαλεί μια ρευστότητα στις σχέσεις της με τα κράτη της περιοχής αλλά και τις μεγάλες δυνάμεις μερικές από τις οποίες παρακολουθούν αμήχανες τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό αλλά και την  καταιγιστική εναλλαγή επιτυχιών και αποτυχιών. Αυτό το γεγονός ενέχει δύο κύριες διαστάσεις:

            Πρώτον, δημιουργεί ευκαιρίες για την ελληνική στρατηγική, αν βέβαια μπορούσε να συγκροτήσει ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο που εμπλέκει αξιόπιστα τα προαναφερθέντα στρατηγικά πεδία.

            Δεύτερον, στον βαθμό που η Ελλάδα δεν αποτρέπει τον τουρκικό αναθεωρητισμό θα αυξάνονται οι ευκαιρίες, τα ερείσματα και οι θετικές για την τουρκική στρατηγική παραστάσεις τρίτων.

            Σε αυτά θα πρέπει να προστεθεί ότι όσο ανακοινώνονται τα μεγέθη των υποθαλάσσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων τόσο περισσότερο θα εντείνεται το ενδιαφέρον των τρίτων κρατών και τόσο μεγαλύτερο θα είναι το στοίχημα της ελληνικής στρατηγικής.

            Χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, είναι τα τεκταινόμενα γύρω από τον ενεργειακό δίαυλο που θα ενώνει την Λεβαντίνη με την Ευρώπη και το γεγονός ότι αδράνεια ή αντιφατικές στάσεις της Ελλάδας και της Κύπρου ή συμβολισμοί αδυναμίας οδηγούν σε εναλλακτικά σενάρια.  

            Αν και θα πρέπει να ολοκληρώσω, δεν μπορώ παρά να πω και μια λέξη για το Ισραήλ. Αφού τονίσω ότι οι συμμαχίες των κρατών στηρίζονται στα συμφέροντα  και όχι σε συναισθηματικούς λόγους ή διαπροσωπικά κριτήρια, χρήζει να τονιστεί ότι το Ισραήλ ως σύμμαχος είναι δίκοπο μαχαίρι. Είναι μια μεγάλη περιφερειακή και κατά κάποιο τρόπο παγκόσμια δύναμη που αν αντιληφτεί ότι Κύπρος και Ελλάδα είναι αδύναμοι κρίκοι θα αναζητήσει εναλλακτικές προσεγγίσεις διασφάλισης των στρατηγικών συμφερόντων του.

Σε αντίθεση με την Ελλάδα και την Κύπρο, όταν υπεισέρχεται το εθνικό συμφέρον επιβίωσης, αμφιταλαντεύσεις κα δισταγμοί δεν υπάρχουν στο Ισραήλ.

            Πάνω από όλα, τονίζω ξανά, για να είναι η Κύπρος και η Ελλάδα οι διαχειριστές των πλουτοπαραγωγικών πόρων και ο συνομιλητής των ενδιαφερομένων δυνάμεων απαιτείται να είναι οι κάτοχο τους.

Αυτό σημαίνει αδιαμφισβήτητη άσκηση κυριαρχίας εκ μέρους της Ελλάδας και αταλάντευτη αψεγάδιαστη διαφύλαξη της  κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

FW: AOZ strategy

 

 

From: Ifestos [mailto:info@ifestosedu.gr]
Sent: 24 November, 2011 2:59 PM
To: 'Ifestos'
Subject: RE: AOZ strategy

 

FYI

 

Π. Ήφαιστος - P. Ifestos

www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr

P Παρακαλώ σκεφτείτε το περιβάλλον - είναι απαραίτητο να τυπωθεί αυτό το μήνυμα;

 

FW: NEOCLIS SARRIS

From: MPILLHS EURIPIDIS [mailto:eurigr@otenet.gr]
Sent: 19 November, 2011 8:52 PM
To: MPILLHS EURIPIDIS
Subject: FW: NEOCLIS SARRIS

From: Fanoulla Argyrou [mailto:fanoulla@rgyrou.com]
Subject: NEOCLIS SARRIS

Νεοκλής Σαρρής: Μόνο ο Χίτλερ θα συμφωνούσε με τις απόψεις Νταβούτογλου

Εις Μνήμη ενός σπάνιου Καθηγητή, Δασκάλου των Δασκάλων

Δρ. Νεοκλή Σαρρή

Απεβίωσε στις 01.17 του Σαββάτου 19 Νοεμβρίου 2011 μετά από μεγάλη πάλη με την ασθένεια ο ακούραστος μαχητής της Γνώσης Δρ. Νεοκλής Σαρρής.  Η νεκρώσιμη ακολουθία του θα τελεστεί τη Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011 και ώρα 15.00 στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Τον μεγάλο  αυτό καθηγητή συνάντησα για πρώτη φορά  πριν πολλά χρόνια, αρχές της δεκαετίας του 1990 και η πρώτη μας συνάντηση ήταν στη Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα.

Είχε μάθει ότι ετοιμαζόταν το δεύτερο μου βιβλίο « Έτσι Κατέστρεψαν την Κύπρο» από την εφημερίδα Σημερινή (Συγκρότημα ΔΙΑΣ) στην Κύπρο. Είχαμε μάλιστα μιλήσει και για να έγραφε το πρόλογο του βιβλίου, κάτι που δεν έγινε δυνατό εφόσον ενδιαφέρθηκε τότε τόσο ζεστά ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος ο Α’.

Πολλές φορές συζητήσαμε και ανταλλάξαμε απόψεις για τα βρετανικά έγγραφα και την τουρκική πολιτική που πάντα ήταν και το κύριο θέμα των συναντήσεών μας. ΄Ηταν μια πηγή σπάνιας γνώσης και αντίληψης, λεπτομερειών που ελάχιστοι εντοπίζουν. Όπου κρύβονται και τα σοβαρότερα στοιχεία στις εξωτερικές πολιτικές άλλων χωρών (εκτός των δικών μας δυστυχώς),

Το Μάρτιο του 2004 ως Κίνηση Κυπρίων Πολιτών στο Λονδίνο εναντίον του καταστροφικού «Σχεδίου Ανάν» καλέσαμε τον Καθηγητή Ν. Σαρρή ως κύριο ομιλητή σε εκδήλωση στα πλαίσια της εκστρατείας μας εναντίον του σχεδίου αυτού.

Η εκδήλωση έλαβε χώρα τη Δευτέρα, 29 Μαρτίου 2004, στις 8.00 μ.μ. στο οίκημα της Ελληνικής Κυπριακής Αδελφότητας Λονδίνου (Britannia Road, North Finchley, London N12).

Και είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε σε βάθος. Συμφωνούσε απόλυτα μαζί μου ότι για να καταλάβεις καλύτερα τον αντίπαλό σου πρέπει να γνωρίζεις τη γλώσσα του. ‘Οπως και ο ίδιος και  εγώ (λόγω Μικρασιατικής καταγωγής της οικογένειας του πατέρα μου) γνωρίζαμε τη τουρκική και τη μιλούσαμε μεταξύ μας.

Η γλώσσα είναι το σπουδαιότερο  εργαλείο που σε οδηγεί να εμβαθύνεις στο τρόπο σκέψης και εκτίμησης του αντιπάλου. Κάτι δυστυχώς που δεν εκτίμησε ούτε η ελλαδική ούτε και η ελληνοκυπριακή πλευρά και ας το είχε για δεκαετίες και φορτικά τονίσει και ένας άλλος ιδίας γνωστικής εμβέλειας ο μ. Δρ. Κώστας Κύρρης. Τον οποίο βεβαίως αγνόησαν όλες οι μέχρι σήμερα αλαζονικές και ανίκανες κυπριακές κυβερνήσεις. Οι «αγάνωτοι τενεκέδες» όπως τους χαρακτήριζε συχνά ο Δρ. Κύρρης...Εξού και το αξιοθρήνητο κατάντημα του Κυπριακού σήμερα. 

Αιωνία να είναι η Μνήμη, ναι και αυτού του πραγματικού Έλληνα και ίσως κάποιοι στις επόμενες γενιές του Ελληνισμού φανούν πιο άξιοι τιμητές από τους σημερινούς Έλληνες στο να αξιολογήσουν πολύ καλύτερα και καταγράψουν με όλη τη πρέπουσα αξιοπρέπεια και ευγνωμοσύνη τον ιστορικό πλούτο και ΓΝΩΣΗ που μας άφησε κληρονομιά. Ευχή μόνο να μην είναι πολύ αργά για την ελληνική μας Κύπρο...

Με τα βαθιά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Φανούλα Αργυρού

Ερευνήτρια/συγγραφέας

Λονδίνο 19.11.2011

1)   Παραθέτω πιο κάτω το σημερινό σημείωμα εις Μνήμη του Δρ. Νεοκλή Σαρρή, από τον Καθηγητή Παναγιώτη ΄Ηφαιστο από την κατεχόμενη Κερύνεια.

2)   Ένα ιστορικό άρθρο του Δρ. Σαρρή για την πολιτική που ακολουθεί η Τουρκία στο Κυπριακό και  που σκιαγραφεί με αναμφισβήτητο ιστορικό τρόπο σε ποια τουρκική επιδίωξη στοχεύει η κατάπτυστη συμφωνία Χριστόφια/Ταλάτ της 23 Μαίου 2008. Φ.Α.

                                                        Νεοκλής Σαρρής

Η αποβίωση ενός μεγάλου ανθρώπου

Τον Νεοκλή θα τον θρηνήσει η οικογένειά του και θα λείψει στο αμούστακο παιδί του. Θα λείψει και σε όσους από εμάς έτυχε να τον γνωρίσουμε από κοντά και νοιώσαμε την ανθρωπολογική του βαθύτητα, τη δύναμη του πνεύματός του και τον τίμιο και ακέραιο χαρακτήρα του. Θα λείψει όμως και από όσους τον γνώρισαν σαν πανεπιστημιακό δάσκαλο, σαν πνευματική μορφή και σαν μοναδικά εμβριθή γνώστη της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής σε δύσκολα πεδία όπου η γνώση σπανίζει και οι γνώμες κυριαρχούν. Όλοι όσοι τον γνωρίσαμε θα θυμόμαστε αυτό που συνολικά ήταν: Μια μεγάλη ανθρώπινη μορφή και ένα σπανίζων είδος προικισμένου φορέα της μακραίωνης ελληνικότητας.

Δύο λόγια  μόνο θα πω όπως τον γνώρισα ως ακαδημαϊκό, ως άνθρωπο και ως φίλο. Συναντηθήκαμε πριν δύο περίπου δεκαετίες, όταν εντάχθηκα στο Πάντειον Πανεπιστήμιο όπου και αυτός δίδασκε. Ακαριαία με εντυπωσίασε η ευθύτητά του, η ειλικρίνειά του, η καλοσύνη του και η βαθιά πρωτογενής και βιωματική συνάμα και ακαδημαϊκή γνώση της Τουρκίας. Επίσης ο μετριοπαθής του χαρακτήρας και η μετριοφροσύνη του. Συνδυασμός προτερημάτων που δεν συναντάς εύκολα. Περισσότερο με εντυπωσίασε το γεγονός ότι ακόμη και γι’ αυτούς που του επιτίθονταν ανελέητα και άδικα δεν ένοιωθε μίσος. Λίγη πίκρα μόνο, συμπάθεια για την κατάντια τους και ετοιμότητα να συζητήσει μαζί με όλους και για όλα.

Πιο καλά, αν όχι πολύ καλά, τον γνώρισα όταν έκανε την επιμέλεια του βιβλίου του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό Βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας το οποίο εγώ μεν πρότεινα να κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα, πλην τη μετάφρασή του ο Νεοκλής επιθυμούσε διακαώς. Πέραν της γνωστής θέσης «να γνωρίσουμε τον αντίπαλό μας» οι λόγοι είναι βαθύτεροι. Πρωτίστως ήθελε οι συμπατριώτες του να ακούσουν από έναν κορυφαίο τούρκο ηγέτη και ακαδημαϊκό αναλυτή τα ίδια πράγματα που ο ίδιος επί δεκαετίες τους έλεγε, όταν ανάλυε την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. 

Ο Νεοκλής Σαρρής εδώ και πολλές δεκαετίες πρόσφερε στους νεοέλληνες κάτι ανεκτίμητο: Μια βαθιά, μοναδικά εξειδικευμένη και απίστευτα ακριβής γνώση της διαδρομής, της συγκρότησης, του χαρακτήρα, της φυσιογνωμίας και του τρόπου σκέψης των Τούρκων. Λαό που όχι μόνο δεν μισούσε αλλά και που ένοιωθε πως, αν και βαθύτατα Έλληνας, ο ίδιος υπήρξε γέννημα θρέμμα της ταραχώδους, αντιφατικής και τραγικής πορείας του νεοτουρκικού κράτους. Μαζί τους μεγάλωσε, βίωσε την τουρκική κοινωνία και τις αντιθέσεις της και μελέτησε επιστημονικά τη συγκρότησή της και την εξέλιξή της. Τελικά, όπως οι  περισσότεροι Έλληνες της Ανατολής ξεριζώθηκε και βρέθηκε στο νεοελληνικό κράτος. Είχε την πνευματική και ηθική δύναμη, εν τούτοις, να μην βλέπει εχθρικά τον τουρκικό λαό. Παρέμεινε φίλος με όσους τούρκους γνώριζε και επικοινωνούσε συχνά μαζί τους. Ο Σαρρής ουσιαστικά βίωσε απέραντα την αντιφατική συγκρότηση του νεοτουρκικού κράτους, την επικινδυνότητά του, την ποικιλόμορφη ανθρωπολογική σύνθεση της κοινωνίας του και τις τραγικές αντιθέσεις της αλλά και τις συγγένειες μαζί μας. Αναμφίβολα, ο Νεοκλής Σαρρής όσο κανείς άλλος ήταν σπάνιος γνώστης της διαφοροποιημένης ανθρωπολογικής δομής του λαού του νεοτουρκικού κράτους και των ιδιομορφιών της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Τα δύο τελευταία χρόνια και κυρίως στη φάση της επιμέλειας του Στρατηγικού Βάθους είχαμε πολύωρες συζητήσεις, οπότε και τον κατάλαβα βαθύτερα και πλατύτερα. Ο Νεοκλής Σαρρής, συνθέτοντας με μοναδικό και απαράμιλλο τρόπο βιωματική γνώση και ακαδημαϊκή γνώση, πολλές φορές μου εξιστορούσε τη διαδρομή των προπάππων του, της οικογένειάς του, των φίλων του στη Μικρά Ασία μέχρι και τον ξεριζωμό τους. Μεταξύ σοβαρού και αστείου του πρότεινα να του πάρω συνέντευξη για να γράψω την προσωπική και πολιτική βιογραφία του. Θα άξιζε τον κόπο γιατί ο Νεοκλής Σαρρής, πνευματικά, βιωματικά και γνωστικά, κυριολεκτικά ενσάρκωνε τη νεότερη ιστορία των νεοελλήνων.

Ο Νεοκλής μιλούσε πάντοτε ισορροπημένα, δίκαια, σωστά και με ακρίβεια που τσάκιζε κόκκαλα. Έλαχε να βρεθώ μαζί του με τούρκους φίλους του και συναδέλφους του. Με άφησε άφωνο ο σεβασμός των Τούρκων για τον Σαρρή. Τον θεωρούσαν τον καλύτερο τουρκολόγο. Αυτό όμως ήταν και το πρόβλημα στην προσωπική και ακαδημαϊκή παρουσία του στο νεοελληνικό κράτος. Τα εγχώρια καθωσπρέπει τρωκτικά, τα ίδια που τελικά κατέστρεψαν το νεοελληνικό κράτος, τον κτυπούσαν ασταμάτητα και ανελέητα. Μιλούμε για τα γνωστά σε όλους μας τρωκτικά στα ποικίλα πεδία της πολιτικής, της επικοινωνίας και της δήθεν επιστήμης που δεν ήθελαν μια τέτοια φωνή να ακούγεται. Το εγχώριο ξενοκρατικό σύστημα που υιοθετούσε μια καταστροφική κατευναστική στάση απέναντι στην Άγκυρα, δεν ήθελε να ακούγεται η φωνή του Σαρρή. Ανθρώπους όπως τον Σαρρή η συμβατική σοφία επιχειρεί πάντοτε να τους κλείσει το στόμα. Είναι όμως σαν να προσπαθεί  κανείς να δέσει έναν γίγαντα με κλωστές. Δεν κατάφεραν να τον καταδικάσουν σε σιωπή. Μόνο δολοφονούσαν τον χαρακτήρα του νυχθημερόν και είναι αλήθεια μερικές φορές τον εκνεύριζαν. Ο Νεοκλής παρέμεινε πάντα ο ίδιος: Ένας εγγενώς ήπιος άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη για όλους, ταυτόχρονα δυνατός, αδέκαστος και ακλόνητος, κύρια έγνοια του οποίου ήταν να διατυπώνει απερίφραστα εδραία και αληθή επιχειρήματα και να μην αδικεί κανέναν.

Μεγάλες ανθρώπινες μορφές όπως ο Νεοκλής Σαρρής, όταν αποχωρούν από τον γήινο κόσμο, συνεχίζουν να είναι μαζί μας με το πνεύμα τους, την πανίσχυρη προσωπικότητά τους και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους. Η επιβλητική παρουσία του Νεοκλή Σαρρή ήταν πάντα ζωντανή και δυνατή και έτσι θα συνεχίσει να είναι. Ο Νεοκλης Σαρρής θα είναι πάντα μαζί μας. Καλό ταξίδι Νεοκλή.

Παναγιώτης Ήφαιστος 19.11.2011

Π. Ήφαιστος - P. Ifestos

www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr

Μία ενδιαφέρουσα ανάλυση του Καθηγητή Νεοκλή Σαρρή για το Κυπριακό, που ίσως πρέπει να διαβαστεί από κάθε ελληνοκύπριο, για να αντιληφθεί τους διαχρονικούς στόχους της τουρκίας εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας που αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα των τούρκων που έχουν ως κύριο στόχο τους,  την  κατάργηση της.

Ευριπίδης Μπίλλης

Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ.

Η ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=49697&colid=&catid=42&dt=2010-01-17%200:0:0&page=2&mode=1&page=3&mode=1&page=2&mode=1&page=1&mode=1

Tου ΝΕΟΚΛΗ ΣΑΡΡΗ*

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 33 ΧΡΟΝΙΑ

Δύο χρόνια μετά την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, η Άγκυρα πίστευε ότι είχε «λύσει» το κυπριακό πρόβλημα και πως ήταν ζήτημα χρόνου η ελληνική πλευρά να το «χωνέψει».

Σειρά είχαν το πλέγμα των υπολοίπων ζητημάτων που θεωρούσαν ότι ήταν σε εκκρεμότητα, δίδοντας άμεση προτεραιότητα στο Αιγαίο, για το οποίο κάτω από το πρόσχημα της χάραξης της υφαλοκρηπίδας του (στο οποίο με τον χρόνο προστέθηκαν και οι θεωρίες των «γκρίζων» ζωνών) υπέβοσκε η ίδια με την Κύπρο στοχοθεσία:

μια ιδιότυπη ελληνοτουρκική συγκυριαρχία με βαρύνουσα σ' αυτήν την τουρκική επικυριαρχία επί του συνόλου, κατά τον τύπο «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μας».

Ουσιαστικά επρόκειτο για έκδηλη αναβίωση της οθωμανικής θέασης…

Για το υπόλοιπο του ιστορικού αυτού άρθρου του μ. Νεοκλή Σαρρή στο μπλόκ www.fanoulla.koukouvagia.com

FW: Σάββας Παύλου

From: Aleyromagiros Dimitris [mailto:aleyrom@gmail.com]
Sent: 16 November, 2011 12:06 PM
To: "Undisclosed-Recipient:;"@cytanet.com.cy
Subject: Fw: Σάββας Παύλου

----- Original Message -----

From: Ifestos

To: info@ifestosedu.gr

Sent: Wednesday, November 16, 2011 11:59 AM

Subject: Σάββας Παύλου

Σάββας Παύλου - Σάββας Παύλου Ερυθροτερμινθεὐς

---

« Ηρακλειτογηθή

Οι κλειτοριδεκτομείς

http://savvaspavlou.wordpress.com/

Οι κλειτοριδεκτομείς

 Η Κύπρος στάθηκε σκληρή με τους Έλληνες «προοδευτικούς». Σε κάθε απελευθερωτικό πρόταγμα της κάθε εποχής, ο κυπριακός ελληνισμός συνταυτιζόταν και συμπορευόταν: Συγκρότηση εθνικών κρατών, αντιαποικιακός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας, αυτοδιάθεση των λαών, δημοκρατικά ιδεώδη, ανθρώπινα δικαιώματα, ευρωπαϊκά προτάγματα. Γιατί ο κυπριακός ελληνισμός ήταν η λαϊκή έκφραση της έννοιας «Κύπρος», γιατί είχε τις ιστορικές περγαμηνές δικές του, γιατί κοινωνικά, πολιτιστικά και ιδεολογικά ήταν ώριμος να εκφράσει τους νέους καιρούς και να συμπορευτεί μαζί τους. Πάντοτε, σ' όλα του τα απελευθερωτικά αιτήματα και προτάγματά του, θα αντιμετώπιζε όμως τις ανασχετικές δράσεις της Αγγλίας και της Τουρκίας, συνήθως αλληλοσυμπληρούμενες. Και πανίσχυρες.

Στην ηγετική τάξη της Κύπρου και της Ελλάδας επικράτησε η γραμμή του συμβιβασμού λόγω της αδήριτης αναγκαιότητας και του συσχετισμού δυνάμεων. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με την επιλογή αυτή, όμως σέβεται το ότι δηλώνει αυτό που επιλέγει: συμβιβασμός. Από τους προοδευτικώνυμους θεωρητικούς κύκλους της Ελλάδας και της Κύπρου υπάρχει σύμπλευση στην επιλογή αυτή όμως εκ μέρους τους σημειώνεται ταυτόχρονα και  θόλωμα των νερών. Η προοδευτική σηπία εκχύνει το μελάνι της, ο συμβιβασμός δεν ονομάζεται με το όνομά του, γίνεται πια: καθήκον των προοδευτικών δυνάμεων, επιταγή των μοντέρνων καιρών, αίτημα του αντισοβινισμού και του αντιεθνικισμού, επαναστατικό πρόταγμα και ρηξικέλευθη αντιμετώπιση του Κυπριακού. Μένει να ερευνηθεί με ποιους υπόγειους ή εμφανείς  δρόμους οι θιασώτες κάθε αντιαποικιακού κινήματος σ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης, οι ένθερμοι υποστηρικτές όλων των κύκλων αμφισβήτησης και ανατροπής,  οι διαπρύσιοι κήρυκες κάθε αγώνα εναντίον της αμερικανικής και ιμπεριαλιστικής επιβουλής, οι άνθρωποι που εκστασιάζονταν με την  επέλαση στα χειμερινά ανάκτορα της Πετρούπολης και με τη μορφή του Τσε Γκουεβάρα, ανακάλυψαν όλα αυτά τα θεωρητικά τερτίπια για να μην παραδεχτούν απλώς ότι η Τουρκία είναι δυνατή και πρέπει να τη φοβόμαστε. Το πράγμα αγγίζει τους δρόμους ψυχαναλυτικών ερμηνειών, και  μένει για διερεύνηση. Πάντως ένας Λιάκος που υποστηρίζει ότι πρέπει να γίνει ο συμβιβασμός στο Κυπριακό, γιατί η Τουρκία είναι ισχυρή και πρέπει να τη φοβόμαστε, χάνει αμέσως κάθε έξωθεν καλή μαρτυρία προοδευτισμού, ένας Λιάκος, όμως, που υποστηρίζει ότι αυτό αποτελεί ριζοσπαστική και προοδευτική επιλογή, φαίνεται προοδευτικός σύγχρονος διανοούμενος που προτάσσει τα στήθια εναντίον των «βυσσοδομούντων  εθνικιστών».
Ακόμη, η λύση του συμβιβασμού θέλει κατεδάφιση κάθε περηφάνιας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο περίφημο βιβλίο της ιστορίας για την Γ' Λυκείου, που ξεσήκωσε τελευταία τόσο θόρυβο, μέσα στις δέκα, μόνο,  γραμμές που σχετίζονται με την Κύπρο αναφέρονται και οι δύο κυπριακές εξεγέρσεις των νεοτέρων χρόνων. Η εξέγερση των Οκτωβριανών (1931) και ο αγώνας του 55 – 59. Και στα δύο οι συγγραφείς του εγχειριδίου αναφέρονται καταδικαστικά και απαξιωτικά. Η  πρώτη ήταν αυθόρμητη, ανοργάνωτη, βραχύχρονη λαϊκή εξέγερση, η δεύτερη ήταν ένας αγώνας ένοπλος, μακροχρόνιος, οργανωμένος με συνωμοτικό μηχανισμό. Τι συμβαίνει λοιπόν και οι δυο εξεγέρσεις των Κυπρίων, δυο όλες κι όλες στα τελευταία 170, περίπου, χρόνια,  αναφέρονται απαξιωτικά; Αν προσιδιάζει στις συνθήκες της Κύπρου η μαζική και άοπλη διεκδίκηση θα έπρεπε να ακουγόταν ένας λόγος επαίνου για την πρώτη (τα Οκτωβριανά), αν προσιδιάζει ο οργανωμένος μακροχρόνιος ένοπλος αγώνας θα έπρεπε να ακουγόταν ένας λόγος επαίνου για τη δεύτερη (ΕΟΚΑ 1955 – 59). Τίποτα, οι συγγραφείς αποτιμούν απαξιωτικά κάθε εξέγερση, μη μείνει τίποτα ορθό. Με μια δήθεν προοδευτίζουσα ιδεολογία η οποία όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση αποκρύβει την υποστήριξη της Γ' Διεθνούς (που εξέφραζε και απηχούσε τότε εκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη μας) στην κυπριακή εξέγερση των Οκτωβριανών, αποκρύβει την υποστήριξη της ελλαδικής αριστεράς στον αγώνα της ΕΟΚΑ και ότι ο αγώνας του 55 – 59 διεμβόλισε, για πρώτη φορά επιτυχημένα, την ιδεολογία της μετεμφυλιακής νικήτριας δεξιάς, που ταυτιζόταν με τα αγγλοαμερικανικά κέντρα λήψης αποφάσεων, αφού ο αγώνας του  κυπριακού ελληνισμού για Αυτοδιάθεση – Ένωση βρισκόταν σε πλήρη ρήξη με αυτά και αποκάλυπτε και υπονόμευε τις ελλαδικές εξαρτήσεις και υποταγές.
Η ιδεοληψία και η προκάτ άποψη για την Κύπρο είναι λοιπόν σαφής και εμφανής: Οι Κύπριοι δεν δικαιούνται μερίδιο εξανάστασης, μεταρσίωσης και μέθεξης, δεν τους αναλογεί περίοδος δυναμικής διεκδίκησης και περηφάνιας, δεν μπορούν να παρεμβαίνουν στην ιστορική εξέλιξη με εξεγέρσεις και πνεύμα αυτοθυσίας, πρέπει να παραμείνουν μίζερα και παθητικά ανθρωπάρια, άθυρμα στις δοσοληψίες και διακανονισμούς της διπλωματικής συναλλαγής και  του διεθνούς δούναι και λαβείν, μια κοινότητα που θα πρέπει εσαεί να ετεροκαθορίζεται στα διαβούλια μυστικών αιθουσών και στους διαδρόμους των διπλωματικών παρασκηνίων και πάντα άλλοι να δημιουργούν τη μοίρα της.
Δεν είναι η πρώτη  φορά που η ελλαδική προοδευτίζουσα ιδεοληψία αντιμετωπίζει την κυπριακή ιστορία επιπόλαια. Μάλλον είναι ο κανόνας. Χωρίς μελέτη και πηγές, χωρίς εμβάθυνση και προβληματισμό, προχωρούν συνήθως ακάθεκτοι. Στο κρεβάτι του Προκρούστη που δημιουργούν μερικές ιδεοληπικές μπροσούρες  τοποθετούν την Κύπρο και αναλόγως την ακρωτηριάζουν ή την εξαρθρώνουν για να ταιριάσει με την προκάτ ιδεολογική κατασκευή.
Υπάρχει και κάτι άλλο. Η εξέγερση του 31 και, κυρίως,  ο αγώνας του 55 – 59 δημιούργησαν πανίσχυρους συνεκτικούς δεσμούς στην κυπριακή κοινωνία. Μετακενώνουν αισθήματα περηφάνιας και εξανάστασης, αγωνιστικότητας και διεκδίκησης. Κάνουν τον κυπριακό ελληνισμό πιο πεισματάρικο και διεκδικητικό. Πιστεύω ότι η λογική των διεθνών κέντρων, καθώς και των ελλαδικών και κυπριακών που συμπλέουν και συναινούν,  ζητά τον κυπριακό ευνουχισμό, την παραίτηση και τη μη μετοχή σε αισθήματα εξανάστασης και διεκδίκησης για να προωθηθεί καλύτερα η γραμμή του κλεισίματος, σύμφωνα  με τους σχεδιασμούς των πλανηταρχών.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαία τα συνεχή χτυπήματα και οι υπονομεύσεις των αγώνων του κυπριακού ελληνισμού που  σημειώνονται τα τελευταία χρόνια. Αποτελούν μέρος της ιδεολογικής προετοιμασίας για την αποδοχή αυτής της λύσης. Χαρακτηριστικό της επιπολαιότητας που χαρακτηρίζει τις κρίσεις των προοδευτικώνυμων Ελλήνων κριτικών αποτελεί και τρόπος που «αποτελειώνουν» τον αγώνα του 55 – 59 και αποτελεί τη θεωρητική τους κατακλείδα στο περί ου ο λόγος εγχειρίδιο Ιστορίας: Ότι τα ριζοσπαστικά αντιαποικιακά κινήματα του τρίτου κόσμου έδιναν προτεραιότητα όχι μόνον στην εθνική απελευθέρωση αλλά και στην κοινωνική πρόοδο ενώ στην Κύπρο η ΕΟΚΑ πρόβαλλε έναν κοινωνικά υπερσυντηρητικό εθνικισμό.
Όμως: «Ένας περήφανος Κικούγιου δεν μπορεί να πάρει γυναίκα που δεν έχει κάνει κλειτοριδεκτομή» διακηρύσσει με έπαρση στο βιβλίο του ο  αρχηγός αντιαποικιακού κινήματος που θεωρείται από τους Έλληνες προοδευτικώνυμους αναλυτές ως έκφραση του ριζοσπαστικού κοινωνικού κινήματος και των προοδευτικών ιδεών. Ο λόγος: Γιατί το κίνημα που ηγήθηκε είχε, τότε, την πλήρη έγκριση της Μόσχας. Έχει δηλαδή το πιστοποιητικό που χρειάζονται οι Έλληνες προοδευτικοί κριτικοί για να προχωρήσουν στις ομαδοποιήσεις και κατατάξεις που καθορίζει η διατέμνουσα γραμμή: προοδευτικό / συντηρητικό.
Κι ενώ η Υπηρεσία Μετανάστευσης των Ηνωμένων Πολιτειών έλαβε μέτρα ενάντια σε αυτή την βαρβαρότητα και οι Αμερικανοί, από το 1996, παραχωρούν άσυλο σε κορίτσια που απειλούνται με ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων στις χώρες καταγωγής τους,[1] οι περιώνυμοι προοδευτικοί μας συγγραφείς, όταν αξιολογούν την κοινωνική  συντηρητικότητα ή προοδευτικότητα των διαφόρων κινημάτων, δεν συνυπολογίζουν και την κλειτοριδεκτομή.
Δεν μπορώ να συνδυάσω ριζοσπαστισμό / κοινωνική πρόοδο με τη βαρβαρότητα του σεξουαλικού ακρωτηριασμού των γυναικών. Στην Κύπρο η ΕΟΚΑ όχι μόνο δεν διανοήθηκε ποτέ το σεξουαλικό ακρωτηριασμό οποιασδήποτε γυναίκας, αλλά συνέτεινε τα μέγιστα στην άνοδο της θέσης της γυναίκας, σε επίπεδο που είχαμε ακόμη και γυναίκα τομεάρχη.[2]  Όσοι γνωρίζουν κυπριακή ιστορία γνωρίζουν επίσης ότι ο γυναικείος πληθυσμός του νησιού συμμετείχε μαζικά στον αγώνα του 55 – 59 και μέσα από το καμίνι αυτού του αγώνα η γυναίκα κέρδισε πρωτοφανέρωτα πράγματα για την παλιά συντηρητική κοινωνία της Κύπρου. Λοιπόν οι προηγούμενες αναφορές  επιβάλλουν να δούμε ξανά τη σημαίνει ριζοσπαστισμός και κοινωνική πρόοδος σε ένα κίνημα και να συμπεριλάβουμε πολλές παραμέτρους. Με όλα αυτά δεν θέλω να υποστηρίξω ότι οι Αντώνης Λιάκος, Σία Αναγνωστοπούλου και Αλέξης Ηρακλείδη με τους οποίους συζήτησα στη Λευκωσία, σε εκδήλωση του ΟΠΕΚ, τα σχετικά με το νέο βιβλίο της Ιστορίας, είναι ένθερμοι οπαδοί της κλειτοριδεκτομής. Απλώς αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες προοδευτικώνυμοι κριτικοί έχουν στο τσεπάκι ετοιματζίδικες λύσεις και αναφορές για το κυπριακό και ενώ είναι διαπρύσιοι κήρυκες επαναξιολογήσεων, ανασημασιολογήσεων, για το φωτισμό των ιστορικών φαινομένων από νέες πλευρές κ.λπ. κ.λπ., όταν φτάνουν στο θέμα της Κύπρου παραμένουν στατικοί σαν δογματικοί σταλινικοί της δεκαετίας του 1950, ενσωματώνοντας απλώς στην ιδεολογική τους σκευή και έναν ρεβανσισμό γιατί δεν ηγήθηκαν στον προ πεντηκονταετίας Κυπριακό αγώνα οι εγκεκριμένες, από το κογκλάβιο του προοδευτισμού, δυνάμεις.
[1] ) Βλ. Arthur Clarke, 3001 Η τελική Οδύσσεια, μετάφραση Γ. Μπαρουξής,  εκδ. Bell, Αθήνα 2001, σ.  303 – 304.
[2] Ελενίτσα Σεραφείμ-Λοϊζου, Ο απελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου 1955-1959 Όπως τον έζησε μια τομεάρχις, Λευκωσία 3η έκδ. 2005 (πρώτη έκδοση 1982)

http://savvaspavlou.wordpress.com/2011/11/13/%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82/

--

Π. Ήφαιστος - P. Ifestos

www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr

P Παρακαλώ σκεφτείτε το περιβάλλον - είναι απαραίτητο να τυπωθεί αυτό το μήνυμα;

Η ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ!

From: Nicolas Kaloy
From: lefana
Οὔτε οἱ Ζουλοῦ θά δέχονταν νά τήν ὑπογράψουν. 

Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!   Και τώρα η βουλή του Τραπεζίτη και μέλους της τριμελούς επιτροπής (συνημμένο και κατωτέρω) Λουκά Παπαδήμου,  θα την ψηφίσει!

 

Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

ΟΛΗ Η Σύμβαση που υπεγραψε η Κυβερνηση με τους Δανειστές μας εναντι 80 Δισεκατομμυριων Ευρω!

ΟΥΤΕ ΟΙ ΖΟΥΛΟΥ ΘΑ δέχονταν να την υπογράψουν!

Τη συμφωνία που υπέγραψαν κάτω από το τραπέζι και χωρίς να ρωτήσουν κανέναν οι κυβερνώντες.

Όσο περιληπτικά μπορώ, θα βοηθήσω να αναγνώσετε μερικά από τα αίσχη που υπέγραψαν ώστε να μας πουλήσουν στις πολυεθνικές εταιρίες στον βωμό του "δημόσιου χρέους" και της "πτώχευσης"

Εμείς "οι άνθρωποι του μόχθου" όπως μας χαρακτηρίζει ο κ. Παπανδρέου πλέον έχουμε στα χέρια μας το επαίσχυντο συμφωνητικό και μπορούμε να κρίνουμε τι σημαίνει σωτήρια της πατρίδος και όχι ξεπούλημα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν…

—σελ.119-

ΔΕΝ μπορεί η Ελλάδα να πάρει δάνειο από άλλο δανειστή (Κίνα-Ρωσία) καθώς επίσης
δεν μπορεί να υποθηκεύεσαι ούτε να ενεχυριάσει για άλλον περιουσία ή έσοδα ή να μεταφέρει το… χρέος της…
(Γι' αυτό όταν είπε (?) η Ρωσία να μας δανείσει με χαμηλό επιτόκιο αντέδρασε η κυβέρνηση!)
—σελ 129. παραγρ.13. υποπαραγρ.1.
Αντίθετα ο δανειστής επιτρέπεται να μεταβιβάσει τα δικαιώματα κ τις υποχρεώσεις του.
Δηλ. μπορεί να δανειστήκαμε από τη Γερμανία άλλα να βρεθούμε χρεωμένοι στην Τουρκία ή τα Σκόπια!  Γιατί η Γερμανία θα τους έχει πουλήσει τα δανειακά δικαιώματα τις Ελλάδος

—Σελ.129.παραγρ.14.υποπαραγρ.1    

Η σύμβαση διέπεται από το Αγγλικό δίκαιο

—σελ´121.παραγρ.5

Το επιτόκιο για τα 80 δις ευρωπαϊκών δανείων είναι 5,2 κυμαινόμενο για την πρώτη 3ετία.
6,2 για τα επόμενα χρόνια κ +2% τόκοι υπερημερίας εάν έχει λήξει το δάνειο,
επαναπροσδιοριζόμενο ΑΝΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

—Σελ 123

Η Ελλάδα εάν δεν πληρώσει κάποιο από τα παλαιότερα δάνεια κ όχι τα 110 που παίρνουμε τώρα,
που λήγουν ή προβεί σε αναστολή πληρωμών παλαιότερου δανείου, δεν μπορεί να εκταμιεύσει
χρήματα από το μηχανισμό κ υποχρεούται να πληρώσει άμεσα το υπόλοιπο κεφάλαιο του
δανείου του μηχανισμού μαζί με όλες τις επιβαρύνσεις.

—Σελ.130,παραγρ.15+σελ 140,παραγρ 5…

Για να είναι νόμιμη, για να ενεργοποιηθεί και να ισχύει η σύμβαση, δεν χρειάζεται καμιά άλλη πράξη παρά μόνον την υπογραφή του Παπακωνσταντίνου και τη νομική γνωμοδότηση του νομικού συμβουλίου του κράτους του υπουργείου οικονομικών και του υπουργείου δικαιοσύνης.
(Ούτε σε χώρα της κεντρικής Αφρικής δεν υπογράφει ο υπουργός εν αγνοία της κυβέρνησης, ακόμη κι αν αυτός είναι δοτός.  Ο υπουργός θα υπογράφει, ούτε καν ο πρωθυπουργός για να εκταμιεύεται το δάνειο?  Ούτε ψήφιση στη βουλή ούτε καν υπογραφή από τον πρόεδρο της δημοκρατίας, ούτε καν γνωμοδότηση!)

—σελ 123,παράγραφος 5…

Μόνο το δικαστήριο της ευρωπαϊκής ένωσης και τα συνταγματικά δικαστήρια των δανειστών μπορούν να ακυρώσουν τη σύμβαση γιατί παραβιάζεται το ευρωπαϊκό δίκαιο ή το σύνταγμα του δανειστή αντίστοιχα.
Σύμφωνα με τη σύμβαση στην Ελλάδα δεν επιτρέπει κανένα δικαστήριο να εκδικάσει τέτοια προσφυγή!  Αφήστε που δεν έχουμε κ συνταγματικό δικαστήριο στη χώρα μας, αλλά από κει κ πέρα υπάρχει το διεθνές αλλά μας δένει τα χέρια πρέπει να απευθυνθούμε για τους Γερμανούς στο δικαστήριο της Γερμανίας, για τους Άγγλους στης Αγγλίας!
— Με την παρούσα ο δανειολήπτης αμετάκλητα κ άνευ όρων, παραιτείται από κάθε ασυλία
την οποία έχει ή πρόκειται να αποκτήσει όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία
από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα σύμβαση.
Όσον αφορά κατάσχεση, διαταγή κ όσον αφορά την εκτέλεση κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει δικαστικός νόμος.
(Ούτε ο δανειολήπτης, ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία !  Με λιγα λογια θα μας παρουν και τα σώβρακα….. αν τους αφήσουμε!)

http://rapidshare.com/files/404987182/Greece-IMF.pdf
ΣΗΜ: ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΩΡΑ ΘΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΜΕ 180 ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΟΤΑΝ ΨΗΦΙΣΘΕΙ Η ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ!    ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ?

Βασίλης Δημούδης
www.pressbank.blogspot.com