Η ομιλία του Νικόλα Παπαδόπουλου στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΟ

27/09/2012

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Η Κεντρική Επιτροπή του κόμματός μας, ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς, καλείται σήμερα να αποφασίσει για το ρόλο και τη στάση του Κόμματος στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές.

Κατά την άποψή μου, βρισκόμαστε ενώπιον ενός απλού αλλά σημαντικού διλήμματος που αφορά το παρόν και το μέλλον του κόμματός μας. Και το δίλημμα είναι:

«Θέλουμε το Δημοκρατικό Κόμμα να είναι το κυρίαρχο κόμμα στον ενδιάμεσο χώρο και ο πρωταγωνιστής στην πολιτική ζωή του τόπου κόντρα στον αποτυχημένο διπολισμό;

ή

θέλουμε το κόμμα μας να είναι ο κομπάρσος, ο ουραγός και ο φτωχός συγγενής ενός από τα δύο άκρα, αναλόγως περίστασης;»
Το κόμμα μας βρέθηκε και βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της κοινωνίας τους τελευταίους μήνες και η απόφαση που θα ληφθεί σήμερα σε σχέση με τις προεδρικές εκλογές αναμένεται με ενδιαφέρον. Σε μια εποχή όμως που οι κομματικές αποφάσεις έπαψαν να θεωρούνται από τους πολίτες ως διαταγές ή ως θέσφατα, σε μια εποχή που οι πολίτες επιλέγουν ελεύθερα, πρώτον, ΑΝ θα ψηφίσουν και, δεύτερον, ΠΟΙΟΝ θα ψηφίσουν, η απόφαση του κάθε κόμματος καθορίζει πρωτίστως το χαρακτήρα και το ρόλο του κόμματος στην κοινωνία και δευτερευόντως καθορίζει το νικητή.

Ποια λοιπόν εικόνα εκπέμπει το κόμμα μας τούτη την ώρα για το χαρακτήρα και το ρόλο του;

Λυπούμαι να παρατηρήσω, αλλά η εικόνα αυτή, και μάλιστα στη σκιά της χειρότερης οικονομικής κρίσης που έπληξε ποτέ τη χώρα μας, είναι σε πλήρη αντίθεση και διάσταση με την απαίτηση της κοινωνίας και των πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων.

Να μου επιτρέψετε να περιγράψω αυτή την εικόνα με τον πιο ωμό, απλό και σαφή τρόπο:

«Το ΔΗΚΟ στηρίζει το φαβορί για να γίνει και πάλι εξουσία. Και για να μιλήσω κάπως παραστατικά και μεταφορικά, την ώρα που κάθε κυπριακό νοικοκυριό υποφέρει από τη λαίλαπα των απολύσεων, το ΔΗΚΟ επιλέγει τους διορισμούς σε αξιώματα και υπουργεία».
Δυστυχώς, αυτή είναι η εικόνα, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι. Μια εικόνα που δημιουργήθηκε από μια σειρά ενεργειών και αποφάσεων που ήσαν κατά την άποψή μου λανθασμένες και εν πολλοίς αντιφατικές.

Θέλετε να πείσουμε την κοινωνία ότι αυτή η εικόνα δεν ισχύει;
Τότε σας καλώ όλους να λάβουμε μια ομόφωνη απόφαση:

Ότι ανεξαρτήτως του προσώπου που θα επιλεγεί από την Κ.Ε., ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ του Εκτελεστικού Γραφείου και ΟΛΟΙ οι βουλευτές του ΔΗΚΟ, ΔΕΝ επιθυμούμε και ΔΕΝ πρόκειται να αποδεχτούμε διορισμό ως Υπουργοί ή ως μέλη των διοικητικών συμβουλίων των ημικρατικών οργανισμών.
Γνωρίζω πολύ καλά την άμεση απάντηση κάποιων. «Είμαστε κόμμα εξουσίας», λένε, και προσθέτουν:

«Σε μια περίοδο κρίσης, το ΔΗΚΟ μπαίνει μπροστά και με τις θέσεις, τις απόψεις και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του, δίνει λύσεις στα προβλήματα. Δεν αποφεύγει την ευθύνη. Δεν επιλέγει μόνο την κριτική και ετοιμάζεται να συγκυβερνήσει με τη συμμετοχή υψηλόβαθμων στελεχών του ώστε να διασφαλιστεί η υλοποίηση των θέσεών του».
Ερωτώ λοιπόν: Μήπως για τριάμιση χρόνια δεν συγκυβερνούσαμε; Είδατε να δόθηκαν λύσεις στα προβλήματα που ακόμα μας ταλαιπωρούν; Δεν δόθηκαν;

Υλοποιήθηκαν μήπως οι θέσεις μας; Δεν υλοποιήθηκαν; Γιατί; Ήταν ανίκανα τα στελέχη μας;
Η απάντηση είναι πως όλα αυτά δεν έγιναν γιατί απλά μετείχαμε ως θεατές, σε μια διακυβέρνηση όπου ο Πρόεδρος και το κόμμα του αποφάσιζαν μόνοι τους και ανέμεναν από εμάς να χειροκροτούμε.

Η ανταπάντηση κάποιων άμεση και γνωστή:

            «Ναι αλλά τώρα θα στηρίξουμε τους άλλους, που έχουν δεχτεί τις θέσεις μας».
Και θυμίζω:

            Και το ΑΚΕΛ και ο κ. Χριστόφιας είχαν δεχτεί τις θέσεις μας!
Σκεφτείτε ενδεικτικά ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας είχε στα χέρια του μια συμφωνία (την 8^η Ιουλίου) την οποία είχε συνομολογήσει ο ίδιος ο Τάσσος Παπαδόπουλος και την πέταξε στο κάλαθο των αχρήστων. Κι όμως, μέχρι σήμερα ισχυρίζεται ότι την εφάρμοσε!

 Θα μου πείτε:

            «Ναι αλλά ο κ. Αναστασιάδης θα τις εφαρμόσει».
Επομένως, το πραγματικό ζήτημα εστιάζεται στην αξιοπιστία του υποψηφίου.

Απαντώ λοιπόν με τρόπο σαφή:
Ο πρότερος πολιτικός βίος του κ. Αναστασιάδη, ΔΕΝ με πείθει για την ετοιμότητα ή τη διάθεση του να εφαρμόσει όσα σήμερα, ως υποψήφιος, - τονίζω τη λέξη, ως υποψήφιος - υπόσχεται. Γιατί δεν με πείθει;

·         Γιατί όταν εμείς, δηλαδή ο χώρος του Δημοκρατικού Κόμματος, στηρίζαμε τον Εθνάρχη Μακάριο, ο κ. Αναστασιάδης ήταν απέναντι μας, συνήγορος και υποστηρικτής όσων πολεμούσαν τη δημοκρατία και τη νομιμότητα.
·         Γιατί όταν τη δεκαετία του 90’ συγκυβερνήσαμε με το ΔΗΣΥ, ως θεατές και πάλι, η συμπεριφορά του ΔΗΣΥ και του κ. Αναστασιάδη αλλά και η μεταχείριση που επιφύλαξαν τότε στον Σπύρο Κυπριανού όταν διαφώνησε μαζί τους ξεπέρασε κάθε όριο.

·         Γιατί όταν εμείς ψηφίζαμε ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν, ο κ. Αναστασιάδης πρωτοστατούσε υπέρ του ΝΑΙ και ο ΔΗΣΥ λάμβανε συνεδριακή απόφαση –η οποία σημειωτέον ισχύει ακόμα - υπέρ του Σχεδίου Ανάν.
·         Γιατί όταν εμείς κρίναμε ότι το Σχέδιο Ανάν ήταν καταστροφικό ο κ. Αναστασιάδης έκρινε ότι ήταν ιδανικό για λύση του κυπριακού.
·         Γιατί όταν εμείς αγωνιζόμασταν να πείσουμε διεθνώς για την ορθότητα της απόρριψης του Σχεδίου Ανάν, ο κ. Αναστασιάδης κατάγγελλε τον Τάσσο Παπαδόπουλο και το ΔΗΚΟ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
·         Γιατί όταν εμείς στηρίζαμε τη διακυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου, τη διακυβέρνηση του ΔΗΚΟ δηλαδή, ο κ. Αναστασιάδης μας πολεμούσε με σθένος, λάσπη και ατεκμηρίωτες κατηγορίες, διαλαλώντας την κυοφορούμενη «υπέρβασή» που .

Δεν παρελθοντολογώ.
Όμως, αν για να βρει κάποιος δουλειά πρέπει να παρουσιάσει το βιογραφικό του με όλη την προυπηρεσία του, σκεφτείτε πόση σημασία έχει το βιογραφικό και η προυπηρεσία του κ. Αναστασιάδη στην περίπτωση των προεδρικών εκλογών όπου καλούμαστε να επιλέξουμε το πρόσωπο που θα κυβερνήσει την πατρίδα μας τα επόμενα πέντε χρόνια.

Αυτή λοιπόν η προυπηρεσία του κ. Αναστασιάδη δεν με πείθει. Όπως δεν με πείθει η κρίση του κ. Αναστασιάδη που ήταν πάντα διαφορετική από τη δική μας, τουλάχιστον στις πιο κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του τόπου.

Δεν υποτιμώ τα συμφωνηθέντα έγγραφα, όμως δεν υποτιμώ ούτε τη χρονική συγκυρία και τις ευκαιριακές συνθήκες διαμόρφωσής τους.

Ας είμαστε ειλικρινείς, τουλάχιστον με τους εαυτούς μας...
Τα έγγραφα στο Κυπριακό είναι γενικόλογα και αόριστα. Ουδείς από εσάς, όπως ουδείς πολίτης είχε αμφιβολία ότι οι αντιπροσωπείες ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ θα τα έβρισκαν...

Επαναλαμβάνω, δεν υποτιμώ τα συμφωνηθέντα έγγραφα. Όμως δεν υποτιμώ ούτε και την αφύσικη απομάκρυνση μας από τον ενδιάμεσο χώρο, το φυσικό μας χώρο,  και την «προσκόλληση» μας στο ένα από τα δύο άκρα.
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Πέρα από τα έγγραφα και τις συμφωνίες, οι προεδρικές εκλογές είναι πρωτίστως εκλογές προσώπων.  Το ψηφοδέλτιο που θα πάρει ο κάθε ψηφοφόρος στα χέρια του δεν θα έχει πάνω ούτε κόμματα, ούτε συμμαχίες, ούτε πολιτικές θέσεις. Θα έχει πάνω του πρόσωπα. Για τους λόγους που εξήγησα λοιπόν δηλώνω σαφώς και καθαρά:

Ο κ. Νίκος Αναστασιάδης ΔΕΝ μπορεί να είναι η επιλογή του ΔΗΚΟ.

Και θεωρώ περιττό να επαναλάβω ότι ΟΥΤΕ ο κ. Μαλάς μπορεί να είναι η επιλογή του ΔΗΚΟ. Αρκεί απλώς να θυμίσω ότι ο κ. Μαλάς έχει τις ίδιες θέσεις με τον κ. Αναστασιάδη σε ότι αφορά το Κυπριακό και, επιπρόσθετα, βαρύνεται με τη στήριξη του ΑΚΕΛ το οποίο επιμένει στις πολιτικές και πρακτικές που διέλυσαν τη χώρα μας τα τελευταία τεσσεράμιση χρόνια. Και δυστυχώς γίνονται ακόμα χειρότερες και επικίνδυνες για τον τόπο, και αναφέρομαι ασφαλώς στην πρόσφατη δήλωση του κ. Άντρου Κυπριανού για ενδεχόμενη αποχώρηση μας από το Ευρώ. Δεν πρέπει να τους ξαναδώσουμε την ευκαιρία να μας πουν meaculpaκαι για αυτή τους τη θέση...

Με αφορμή όμως όλα όσα βρίσκονται σε εξέλιξη στο θέμα της οικονομίας, θέλω να πω κάτι σχετικά με την τάση κάποιων να περιθωριοποιούν το Κυπριακό και να το θέτουν σε δεύτερη μοίρα, αναδεικνύοντας ως μόνο μείζον θέμα την οικονομία:
Το πόση σημασία δίνω στην οικονομία, θεωρώ ότι είναι περιττό να το εξηγήσω.  Όμως, το Κυπριακό παραμένει ΤΟ ΚΥΡΙΟ μείζον θέμα για τον Κυπριακό  Ελληνισμό.

Γιατί αν η οικονομία είναι θέμα καθημερινής διαβίωσης, το κυπριακό είναι θέμα εθνικής επιβίωσης.
Και να είμαστε σίγουροι ότι το πρώτο θύμα μιας οικονομικής κατάρρευσης θα είναι το Κυπριακό.

Τα πρώτα κτυπήματα σε μια οικονομικά εξασθενισμένη Κύπρο θα στοχεύουν στην επιβολή μια κακής και καταστροφικής λύσης.   

Άλλωστε, η οικονομία κάνει κύκλους. Η ύφεση και η ανάπτυξη είναι προσωρινές  καταστάσεις, έστω και αν διαρκούν λίγα ή περισσότερα χρόνια.
            Μια λύση όμως στο Κυπριακό θα είναι ΜΟΝΙΜΗ.

            Και αν η λύση αυτή είναι κακή λύση, τότε θα είναι ΜΟΝΙΜΩΣ ΚΑΚΗ.    

Πριν από μερικούς μήνες, το Δημοκρατικό Κόμμα απευθύνθηκε για διάλογο σε όλα τα κόμματα.
Θα θυμάστε ασφαλώς ότι ανεξαρτήτως των πολλών και μεγάλων διαφορών που είχαμε και έχουμε με το ΑΚΕΛ και ανεξαρτήτως της αποχώρησης μας από την κυβέρνηση Χριστόφια, σπαταλήθηκε πολύτιμος χρόνος σε αγνώστου περιεχομένου συζητήσεις με το ΑΚΕΛ. Τελικά, όπως δεν μάθαμε ποτέ «γιατί άρχισαν» αυτές οι συζητήσεις ή «τι ακριβώς λεγόταν σε αυτές», δεν μάθαμε ποτέ ούτε «γιατί διακόπηκαν». Ας είναι…

Θυμάστε επίσης ότι ταυτόχρονα, στραφήκαμε και προς το φυσικό μας χώρο, τον ενδιάμεσο χώρο, όπου συμβάλαμε στη σύνταξη της μετέπειτα συμφωνημένης Κοινής Πολιτικής Διακήρυξης η οποία εκφράζει και περιέχει τις θέσεις και αρχές του ΔΗΚΟ.

Όμως, παρά τη συμφωνημένη Κοινή Πολιτική Διακήρυξη, η συνεργασία μας με τον ενδιάμεσο χώρο δεν προχώρησε. Οι λόγοι που προβλήθηκαν όπως θα θυμάστε ήταν ουσιαστικά δύο:

            1. Η άρνηση του συναγωνιστή Μάκη Κεραυνού να είναι ο κοινός υποψήφιος.
            2. Η θέση που ο Πρόεδρος του κόμματος κατέθεσε στις συναντήσεις με τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου και η οποία δημοσιοποιήθηκε από τον ίδιο, ότι δηλαδή «ο υποψήφιος δεν πρέπει να είναι αρχηγός κόμματος και δεν πρέπει να έχει εξαγγείλει ήδη υποψηφιότητα».
Αναπόφευκτα λοιπόν, εφόσον βρισκόμασταν σε διάλογο με τα τέσσερα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, αυτή η θέση του Προέδρου του κόμματος απέκλεισε αυτομάτως τους κυρίους Γιαννάκη Ομήρου, Δημήτρη Συλλούρη, τον ίδιο τον Μάριο Καρογιάν, την κυρία Ιωάννα Παναγιώτου, αφού είναι αρχηγοί των κομμάτων τους και τον Γιώργο Λιλλήκα, ο οποίος είχε ήδη εξαγγείλει υποψηφιότητα.

Λόγω λοιπόν αυτής της θέσης του Προέδρου του κόμματος και λόγω της άρνησης του κ. Κεραυνού, το ΔΗΚΟ, χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να δώσει τη σημασία που έπρεπε στην επιβεβλημένή, κατά την άποψη μου, ανάγκη συμπόρευσης του ενδιάμεσου χώρου, με στόχο την ανακοπή του αποτυχημένου διπολισμού, διέκοψε τις κοινές συναντήσεις με τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου.

Και τότε, στράφηκε στο ΔΗΣΥ. Στράφηκε όμως στο ΔΗΣΥ, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ μια σημαντική λεπτομέρεια. Ποια ήταν αυτή;
«Ότι ο κ. Αναστασιάδης είναι ΚΑΙ αρχηγός κόμματος και ΗΔΗ είχε εξαγγείλει υποψηφιότητα. Μάλιστα πριν από τον κ. Λιλλήκα».

Δηλαδή, δύο μέτρα και δύο σταθμά. Που το μόνο που πέτυχαν ήταν την αποξένωση του ΔΗΚΟ από τον φυσικό του χώρο, τον ενδιάμεσο, στον οποίο θα έπρεπε να είχε κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό ρόλο.

Παρόμοια πρακτική δύο μέτρων και δύο σταθμών όμως ακολουθήθηκε και σε ότι αφορά την απόφαση της τελευταίας συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής. Θυμίζω λοιπόν ότι η απόφαση έλεγε ότι το κόμμα θα διαβουλευθεί με το ΔΗΣΥ και με τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου. Τι έγινε στην πράξη;

Έξι συναντήσεις με το ΔΗΣΥ. Μία μόνο συνάντηση με το ΕΥΡΩΚΟ. Μία μόνο συνάντηση με τους Οικολόγους. Ουδεμία συνάντηση με την ΕΔΕΚ. Γιατί; Το επιχείρημα ότι «η ΕΔΕΚ επέλεξε υποψήφιο το ίδιο απόγευμα» είναι, κι ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός, αστείο, αφού ο ΔΗΣΥ είχε επιλέξει υποψήφιο από τον περασμένο Φεβρουάριο! Και μάλιστα τον Πρόεδρο του, με ότι αυτό συνεπάγεται στο επίπεδο άσκησης της εξουσίας.

Σε αυτό το σημείο, να μου επιτρέψετε να αναφερθώ στη ΜΗ συμμετοχή μου στις συναντήσεις με το ΔΗΣΥ για την οποία πολύς λόγος έγινε, όχι με δική μου ευθύνη. Πολλοί καλοπροαίρετα και άλλοι κακοπροαίρετα έθεταν το ερώτημα: «Γιατί δεν παίρνει θέση ο Νικόλας;»

Κατ’ αρχήν, θα απαντήσω σε αυτό το ερώτημα ως εξής: Δηλαδή πήρε θέση κανείς άλλος; Κλήθηκε το κόμμα να αποφασίσει και εγώ έμεινα σιωπηλός; Ή μήπως ήταν δεδομένη η θέση των υπολοίπων μελών της ηγεσίας και απλώς ήταν άγνωστη η δική μου; Και αν ναι, τότε προς τι ο διάλογος με το ΔΗΣΥ και οι έξι συναντήσεις; Για τα μάτια του κόσμου;

Εν πάση περιπτώσει, απαντώ επί της ουσίας:
Η απουσία μου από τις συναντήσεις ήταν συνειδητή πολιτική πράξη. Δεν συμμετείχα στις συναντήσεις με το ΔΗΣΥ γιατί θεωρούσα και θεωρώ ότι ΔΕΝ εξαντλήθηκαν τα περιθώρια διαλόγου και συναντήσεων με τα κόμματα του φυσικού μας χώρου, του ενδιάμεσου χώρου, απέναντι στα οποία επιδείχθηκε απροθυμία συναντήσεων και ελάχιστη ανοχή, σε αντίθεση με την προθυμία για συναντήσεις και την υπέρμετρη ευελιξία που επιδείχθηκε απέναντι στο ΔΗΣΥ. Δεν συμμετείχα στις συναντήσεις με το ΔΗΣΥ γιατί θεωρούσα και θεωρώ ότι το ΔΗΚΟ δεν έπρεπε να εγκαταλείψει τον ενδιάμεσο χώρο απροκάλυπτα, ΧΩΡΙΣ τουλάχιστον να έχει προηγηθεί κάποια διαφωνία σε θέματα πολιτικής ή αρχών, και μάλιστα επικαλούμενο όρους που το ίδιο το κόμμα μας αθέτησε πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις...

Μπαίνω τώρα στο ζητούμενο της σημερινής συνεδρίασης που είναι η απόφαση για τις προεδρικές εκλογές.

Με σαφή και καθαρό τρόπο εξήγησα πριν τους λόγους για τους οποίους οι κύριοι Αναστασιάδης και Μαλάς δεν μπορούν να είναι επιλογές του ΔΗΚΟ.
Με βάση λοιπόν τα κριτήρια στα οποία αναφέρθηκα εξηγώντας τη διαφωνία μου με τη στήριξη στους κυρίους Αναστασιάδη και Μαλά, δηλαδή τις θέσεις στο Κυπριακό και την ικανότητα ορθής κρίσης, υποστηρίζω τη συνεργασία με τα άλλα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, δηλαδή την ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ και τους Οικολόγους, με θεμέλιο τη συμφωνημένη Κοινή Πολιτική Διακήρυξη, για στήριξη της υποψηφιότητας του Γιώργου Λιλλήκα, ως της υποψηφιότητας του ενδιάμεσου χώρου.

Πέραν αυτής της θέσης που μόλις διατύπωσα, οφείλω να εκφράσω την άποψή μου και για τη θέση που προέβαλαν κάποιοι συναγωνιστές και συναγωνίστριες τον τελευταίο καιρό, δηλαδή τη θέση για αυτόνομη κάθοδο. Θεωρώ ότι αυτή η θέση είναι, επί της αρχής, μια λογική επιλογή για κάθε κόμμα. Η απόρριψή της χωρίς συζήτηση/αξιολόγηση, και μάλιστα έχοντας υπόψη μας την καθυστέρηση που σημειώνεται στη λήψη απόφασης, συνιστά αυτοαναίρεση κάθε κόμματος που σέβεται τον εαυτό, τις θέσεις και την ιστορία του.

Όμως, πίστευα και πιστεύω πως το ΔΗΚΟ, ΜΑΖΙ με τον υπόλοιπο ενδιάμεσο χώρο, μπορούμε ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές και όχι απλώς να καταγράψουμε τις δυνάμεις μας.
Πίστευα και πιστεύω πως ο ενδιάμεσος χώρος, ο χώρος δηλαδή πέραν των δύο άκρων που εκπροσωπούνται από το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, στον οποίο το ΔΗΚΟ οφείλει να πρωταγωνιστήσει, μπορεί και πρέπει να δώσει στον κυπριακό λαό μια πρόταση σωστής διεκδίκησης στο Κυπριακό πρόβλημα και σωστής διαχείρισης στην οικονομία.

Πίστευα και πιστεύω πως το ΔΗΚΟ με τον υπόλοιπο ενδιάμεσο χώρο μπορούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να εκφράσουν όχι μόνο τους ψηφοφόρους των τεσσάρων κομμάτων που θα ενωθούν αλλά και τους ψηφοφόρους που επέλεξαν να απέχουν από προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις μαζί με τους απογοητευμένους ψηφοφόρους των δύο ακραίων κομμάτων.

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Η απάντηση στο αρχικό δίλημμα είναι εμφανής.
Θέλουμε ένα ΔΗΚΟ κυρίαρχο στον ενδιάμεσο χώρο, πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής, ανάχωμα στον αποτυχημένο διπολισμό. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συμβάλουμε αποτελεσματικά και να φέρουμε καλύτερες μέρες για την Κυπριακή Δημοκρατία καλύτερες μέρες για τον Κυπριακό ελληνισμό.

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δίνουμε καθημερινώς μάχες. Μικρές ή μεγάλες. Η μάχη για τη σωτηρία της πατρίδας μας, μέσω μιας λειτουργικής και βιώσιμης λύσης του εθνικού μας προβλήματος και μέσω του χτισίματος μιας ισχυρής και ανεπτυγμένης οικονομίας είναι μια μάχη δύσκολη.

Σε αυτή τη μάχη, δεν χωρούν συμβιβασμοί.
Σε αυτή τη μάχη, δεν είναι δυνατόν να προέχουν οι καρέκλες και τα αξιώματα.

Σε αυτή τη μάχη, δεν επιτρέπεται να ασχολούμαστε με τη νομή της εξουσίας.

Σε αυτή τη μάχη, δεν επιτρέπεται να κρυβόμαστε πίσω από λεκτικές διατυπώσεις και εποικοδομητική ασάφεια.

Αντίθετα, σε αυτή τη μάχη, το μόνο όπλο που έχουμε είναι η ιστορία, η αξιοπρέπεια και η αξιοπιστία αυτού του τιμημένου κόμματος που λέγεται ΔΗΚΟ.

Ας μην το απεμπολήσουμε. Ας το υπερασπιστούμε.

Σας ευχαριστώ.

 

 

Το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη

Subject: FW: Ο Χαμός και η Εύρεση: Τα μυστικά του Αρχιμήδη -Lost and Found: The Secrets of Archimedes»

 

Το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη

              Στις 28 Οκτωβρίου του 1998, η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να αποκτήσει σε δημοπρασία στη Νέα Υόρκη το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη - το αγόρασε ανώνυμος συλλέκτης για 2.000.000 δολάρια.
             Αυτό που έχασε, δυστυχώς, η ελληνική Πολιτεία, το κέρδισε ευτυχώς η ανθρωπότητα. Το σημαντικότερο επιστημονικό χειρόγραφο που πουλήθηκε ποτέ σε δημοπρασία αποκαλύπτει 13 χρόνια αργότερα, χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία και την αφοσίωση των ερευνητών ενός αμερικανικού μουσείου, τα μυστικά της μεγαλύτερης μαθηματικής ιδιοφυΐας του αρχαίου κόσμου.

             «Lost and Found: The Secrets of Archimedes» είναι ο τίτλος της έκθεσης που εγκαινιάστηκε στις 16 Οκτωβρίου στο Μουσείο Τέχνης Walters της Βαλτιμόρης. Με φωτογραφίες, κείμενα και πολυμέσα, η έκθεση αφηγείται τη συναρπαστική περιπέτεια του σπάνιου χειρογράφου και το τεράστιο πρότζεκτ της συντήρησης, ψηφιακής επεξεργασίας και μελέτης του, που αποδεικνύει ότι ο Αρχιμήδης ανακάλυψε τα μαθηματικά του απείρου, τη μαθηματική φυσική και τη συνδυαστική - κλάδος των μαθηματικών που χρησιμοποιείται στην πληροφορική.

Το 1999, ο ανώνυμος συλλέκτης που απέκτησε το Παλίμψηστο το παραχώρησε στο Μουσείο Walters και μια ομάδα ερευνητών ξεκίνησε την προσπάθεια να διαβάσει το σβησμένα κείμενα στο παλαιότερο σωζόμενο αντίγραφο του αρχαίου Έλληνα μαθηματικού, φυσικού, εφευρέτη, μηχανικού και αστρονόμου, που κρύβει πίσω του μία απίστευτη περιπέτεια: το 10ο αιώνα, στην Κωνσταντινούπολη, ένας ανώνυμος γραφέας αντέγραψε πραγματεία του Αρχιμήδη πάνω σε περγαμηνή, κρατώντας τα ελληνικά του πρωτοτύπου. Το 13ο αιώνα, ένας μοναχός έσβησε το κείμενο του Αρχιμήδη, έκοψε τις σελίδες, περιέστρεψε τα φύλλα κατά 90 μοίρες και τα δίπλωσε στη μέση. Η περγαμηνή στη συνέχεια «ανακυκλώθηκε» μαζί με περγαμηνές από άλλα βιβλία, για να δημιουργηθεί ένα προσευχητάριο (το αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής ονομάζεται παλίμψηστο).

Αρχιμήδης, του Domenico Fetti, 1620

             Όταν το Μουσείο Walters παρέλαβε το χειρόγραφο, πολλοί πίστευαν ότι δεν μπορούσε να ανακτηθεί τίποτε από αυτό. «Ήταν σε φρικτή κατάσταση, έχοντας το βάρος των χιλίων χρόνων του, των μετακινήσεων και της κακής χρήσης», δήλωσε ο διευθυντής του πρότζεκτ «Αρχιμήδης» και επιμελητής χειρογράφων και σπάνιων βιβλίων του Walters, Γουίλ Νόελ.

             Τέσσερα χρόνια χρειάστηκαν οι συντηρητές για να διαλύσουν το βιβλίο, λόγω της εύθραυστης κατάστασης της περγαμηνής, που είχε καταστραφεί από μούχλα, ενώ κάποια σημεία είχαν σκεπαστεί με σύγχρονη συνθετική κόλλα! «Κατέγραψα τα πάντα και έσωσα ακόμη και τα πιο μικροσκοπικά κομμάτια του χειρογράφου, φλούδες χρώματος, νήματα, σταθεροποίησα τη μελάνη με ζελατίνη, έκανα αμέτρητες επιδιορθώσεις με γιαπωνέζικο χαρτί», εξηγεί η Αμπιγκέιλ Κουάντ, επικεφαλής του τμήματος συντήρησης χειρογράφων του αμερικανικού μουσείου.

Το 2000, μια ομάδα ερευνητών άρχισε την ανάκτηση των σβησμένων κειμένων. Χρησιμοποίησαν τεχνικές απεικόνισης σε διαφορετικά μήκη κύματος του υπέρυθρου, ορατού και υπεριώδους φωτός (πολυφασματική απεικόνιση). Χάρη σε διαφορετικές μεθόδους ψηφιακής επεξεργασίας, το κείμενο αποκαλύφθηκε στα μάτια των ερευνητών με τρόπο που κανείς δεν το είχε δει για χίλια χρόνια. Ένα μέρος του βιβλίου που είχε σκεπαστεί με ρύπους διαβάστηκε με ακτίνες Χ στο εργαστήριο Stanford Synchrotron Radiation Lightsource (SSRL).

              Το απόλυτο άπειρο

              Ο Αρχιμήδης, στην πραγματεία του «Περί μεθόδου των θεωρημάτων μηχανικής» ασχολείται με την έννοια του απόλυτου απείρου και το Παλίμψηστο περιέχει το μόνο σωζόμενο αντίγραφο του σημαντικού συγγράμματος. Ο αρχαίος Έλληνας μαθηματικός ισχυρίζεται ότι δύο διαφορετικά σύνολα γραμμών είναι ίσα σε πλήθος, αν και είναι σαφώς κατανοητό ότι είναι άπειρα. Η προσέγγιση αυτή είναι όμοια με έργα του 16ου και του 17ου αιώνα, που οδήγησαν στην επινόηση του λογισμού.

 

               Το  Στομάχιον

Το Στομάχιον (ΟΣΤΟΜΑΧΙΟΝ = μάχη με οστά) ένα από τα αρχαιότερα ελληνικά παιχνίδια

               Επίσης, μόνο στο Παλίμψηστο βρέθηκε το «Στομάχιον» του Αρχιμήδη, η αρχαιότερη πραγματεία περί συνδυαστικής. Θεωρείται ότι ο Αρχιμήδης προσπαθούσε να ανακαλύψει με πόσους τρόπους θα μπορούσε να ανασυνδυάζει 14 τμήματα και να κάνει ένα τέλειο τετράγωνο. Η απάντηση είναι : 17.152 συνδυασμούς. Η συνδυαστική θεωρείται ζωτικής σημασίας στην πληροφορική.

               Εκτός από τα έργα του Αρχιμήδη, στο Παλίμψηστο βρέθηκαν επίσης κρυμμένα ένα σχόλιο πάνω στις «Κατηγορίες» του Αριστοτέλη, καθώς και κείμενα του Υπερείδη, Αθηναίου ρήτορα του «χρυσού αιώνα».

               Όταν το Παλίμψηστο οδηγήθηκε στο SSRL, αποκαλύφθηκε στην πρώτη σελίδα και η ταυτότητα του γραφέα , που έσβησε τα γραπτά του Αρχιμήδη. Το όνομά του ήταν Ιωάννης Μύρωνας και τελείωσε τη μεταγραφή των προσευχών στις 14 Απριλίου 1229, στην Ιερουσαλήμ !
         
         Είναι απίστευτη η εξέλιξη της Τεχνολογίας !

   
           Σημείωση:

      Αν κάποιος πει,  "Καλύτερα που ΔΕΝ το πήραμε εμείς στον πλειστηριασμό"

      θα θεωρηθεί άραγε  ανθέλληνας; 

__________ Information from ESET NOD32 Antivirus, version of virus signature database 6678 (20111202) __________

The message was checked by ESET NOD32 Antivirus.

http://www.eset.com

---

No virus found in this message.
Checked by AVG - www.avg.com
Version: 2012.0.2197 / Virus Database: 2437/5247 - Release Date: 09/03/12

Ο Ιρανός που ασπάσθηκε τον Χριστό

http://www.youtube.com/watch?v=Vgu3kKgpYm0&feature=related

Μαρτυρία Πρώην Μουσουλμάνας

Subject: http://www.youtube.com/watch?v=BUrkMPQfqTE

http://www.youtube.com/watch?v=BUrkMPQfqTE

Turkey: A midwife for a Kurdish state?

Turkey: A midwife for a Kurdish state?

• The Juresalem Post - By OFRA BENGIO
• 13/06/2012 00:00:00

Ankara has willy-nilly helped the Kurdish genie escape from the bottle and it will be very difficult for Turkey to push it back inside.
If there is one country that has helped build a Kurdish entity in Iraqi Kurdistan it is Turkey. This assertion seems paradoxical in view of Ankara’s traditional opposition to such an eventuality in Iraq and the well known pressures it applied on its allies, especially the United States, not to lend any support to the Kurds of Iraq because of the possible spillover effects on its own restive Kurds. Turkey’s new stance appears even more paradoxical against the backdrop of the latest upheavals in the region and their contagious effects both on its own Kurds and those of Syria.
How is one to explain these paradoxes? First let us have a quick look at the facts on the ground. Since the 1991 Gulf War and much more so after the 2003 Gulf War Turkey has turned itself, slowly but surely, and against its better judgment, into the lifeline for Iraqi Kurdistan, which is led by the Kurdistan Regional Government (KRG), the euphemism for a Kurdish state in the making.
The slow change in Ankara’s policy towards the KRG was not due to any altruistic considerations but for very pragmatic, down to earth ones. Immediately after the 1991 Gulf War and the crushing of the Kurdish uprising which ensued, Turkey was confronted with the problem of a million Kurdish refugees on its border. Unwilling to burden itself with another million Kurds, Turkey devised with the Allies the “Provide Comfort” project for the fleeing Kurds to enable them to go back to their homes.
This plan, together with “the no-fly zone” where the Iraqi army could not act against the Kurds, as well as the ruptured relations between Ankara and Baghdad due to the war, set in motion the schizophrenic relations that would develop between Turkey and the KRG.
On the one hand Turkey was extremely apprehensive of the possible contagious effects of the KRG on its own Kurds, hence Ankara’s attempts to thwart any political and diplomatic gains by the KRG. On the other hand Ankara did its best to reap the fruits of its relations with the emerging entity, one of the most important of which were economic gains. This approach turned the Kurdistan Region into a huge investment area for Turkish companies whose number reached around 900 by 2012 and amounted to half of the companies acting in the KRG.
To this list one should add other large business, cultural and social ventures which turned the KRG into an undeclared Turkish sphere of influence. The net result was that no less than seven percent of Turkish exports went to the KRG.
Ankara’s thirst for oil and gas and the pressure brought to bear on it to stop importing from Iran go a long way to explain the surprising pipeline deal it cut with the KRG on May 20, 2012, without the approval of the central government in Baghdad. If it materializes, the deal, which envisaged the building of two oil pipelines and one gas pipeline from the Kurdistan Region to Turkey, might give further boost to Kurdish aspirations for independence.
Interestingly, the Turkish Minister of Energy and Natural Resources, Taner Yildiz, declared on that occasion that “Turkey should also be considered as the Regional Kurdish Government’s gateway to the West.”
A second important aim for developing these relations was the hope that the KRG would help in solving Turkey's own acute Kurdish domestic problem, namely the ongoing attacks which the armed Turkish Kurdish PKK continued to launch against Turkish state targets.
However, Ankara’s hope that the KRG would fight against, or at least contain the PKK, whose bases are found in Iraqi Kurdistan, was not fulfilled. The third and perhaps most important consideration was Ankara’s need to attune itself to the region’s changing geostrategic map, which pushed it to act according to the dictum “my enemy’s enemy is my friend.”
The geostrategic considerations gathered momentum in the past two years due to several developments, all of which impacted negatively on Turkey’s environment and its foreign policy configurations.
Before analyzing these changes it must be stressed that the stance of the AKP government toward the Kurdish domestic issue as well as towards the KRG underwent slow transformation, which distinguished the AKP from earlier Kemalist governments.
The geostrategic changes were quite drastic, including the “Arab Spring,” which accelerated the collapse of the Turkish-Iranian-Syrian axis. Furthermore, the revolution in Syria not only turned Ankara and Damascus into sworn enemies once again but also raised the specter of the influx of Syrian refugees. Worse still, it opened the Pandora’s box of Syrian Kurds and their possible collaboration with their brethren in Turkey, not to speak of the PKK card which Damascus started to employ once again against Ankara.
The withdrawal of the American forces from Iraq in November 2011 and the vacuum left thereby was another very worrying development for Turkey, as it enhanced its competition with Iran for filling this vacuum.
Lastly, one should note the deteriorating relations between Ankara and Baghdad against the background of the Sunni-Shi’ite rivalry in the region, Iraqi Prime Minister Nuri al-Maliki’s growing tilt toward Iran and his support for Syrian president Bashar al-Assad, as well as the growing personal antipathy between Turkish Prime Minister Tayyip Erdogan and Maliki.
All this weakened Ankara’s “commitment” to the almost sacred notion of Iraqi unity and emboldened it in its bilateral ties with the KRG, the most challenging of which for Baghdad was the oil pipeline deal mentioned above.
Turkey’s changing policy towards the KRG and its president Masu’d Barzani found its expression on the symbolic level as well.
Barzani’s April visit to Turkey was a case in point. While in the past Ankara treated Barzani as a mere “head of tribe,” in this most recent visit it accorded him a welcome befitting a head of state, thus turning him into one of its important allies in the region. Moreover, in this visit Barzani reiterated publicly the Kurds’ right to self-determination but, interestingly enough, Turkish officials and the media chose to turn “a deaf ear” to this declaration.
Turkey is facing now a Kurdish problem on all three fronts, which has multiplied its dilemmas but which has moved it, so it seems, to adopt a flexible and non-conventional policy: Embracing the KRG so as to contain its own Kurds and Syria’s as well. Should Turkey decide to give Barzani the green light, he would not hesitate to go the extra mile and declare independence. One thing is certain: Turkey has willy-nilly helped the Kurdish genie escape from the bottle and it will be very difficult for Ankara to push it back inside.
Prof. Ofra Bengio is head of the Kurdish Studies Program at the Moshe Dayan Center, Tel Aviv University and author of The Kurds of Iraq: Building a State within a State.

• The Juresalem Post - By OFRA BENGIO
• 13/06/2012 00:00:00

Τσόκαρα και καριόλες

Τσόκαρα και καριόλες

Ν. Λυγερός

Όποιος δεν έχει δει ποτέ τσόκαρα και καριόλες, δεν μπορεί να πιστέψει ότι υποδήματα και άμαξες μπορεί να θεωρούν ότι έχουν άποψη. Στην αρχή νομίζει ότι ακούει ένα παραμύθι, αλλά σιγά-σιγά κατανοεί ότι ο συνδυασμός των δύο είναι θεαματικός. Τα τσόκαρα πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν ερωτήσεις και οι καριόλες απαντήσεις. Αυτός ο διάλογος φαντάζει εξωπραγματικός, αλλά όσο παράξενος κι αν είναι θέλει να φανεί ρεαλιστικός. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι τα επιχειρήματα του ενός αγγίζουν τις πεποιθήσεις του άλλου. Σημασία έχει ότι το παράλογο δεν στέκει ακόμα κι αν τα υποδήματα κι οι άμαξες προχωρούν χωρίς κανένα πρόβλημα στον κόσμο τους. Το πρόβλημα είναι το κοινό που βλέπει αυτό το θεατρικό, νομίζει ότι αφορά την πραγματικότητα. Ενώ στην ουσία, και τα δύο αποκτούν νόημα μόνο όταν τα βάζουμε και όταν καθόμαστε πάνω, αλλιώς και τα δύο είναι κενά. Όταν λοιπόν δίνουμε αξία στα λεγόμενά τους ξεχνάμε ότι είναι ένα θέατρο του παραλόγου και ότι ο σκηνοθέτης δεν είναι ο Ιονέσκο. Κατά συνέπεια η παράσταση δεν έχει το απαιτούμενο επίπεδο. Ελπίζουμε απλώς ότι το κοινό δεν θα δυσανασχετήσει γρήγορα με αυτήν την επιθεώρηση, αλλιώς τα τσόκαρα και οι καριόλες δεν θα προλάβουν να φύγουν από τη σκηνή εγκαίρως.

Εξαιρετικό άρθρο για τους Έλληνες:

Παρασκευή, 14 Σεπτεμβρίου 2012

Εξαιρετικό άρθρο για τους Έλληνες: "Το να υποφέρεις δεν σημαίνει ότι πεθαίνεις"

Γράφει ο Jose Manuel Lamarque

H Ελλάδα και οι Έλληνες υποφέρουν σιωπηλά. Εδώ και τέσσερα χρόνια, η

Ελλάδα είναι δακτυλοδεικτούμενη, οι Έλληνες προσβάλλονται, και η χώρα

προβάλλεται σαν να είναι η...

  μαύρη τρύπα της Ευρώπης. Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή η Ελλάδα είναι

μια μεσογειακή χώρα.

Αν η Ελλάδα βρισκόταν βόρεια της Γερμανίας, μεταξύ της Σουηδίας και της

Φινλανδίας, θα της βρίσκαμε σίγουρα κάποια δικαιολογία. Εαν επρόκειτο

για μια προτεσταντική χώρα όπου ο ήλιος λάμπει μόνο για λίγες ώρες το

χρόνο, ενώ οι άνθρωποι συνθλίβονται από το κρύο της νύχτας για μεγάλο

χρονικό διάστημα, τότε θα εφευρίσκαμε για την Ελλάδα, κάποια σοβαρή

δικαιολογία και θα αναζητούσαμε έναν άλλο ένοχο.

Όταν η Ισλανδία αρνείται να πληρώσει το χρέος της, δεν λέμε τίποτα. Δεν

την κατηγορούμε ούτε την υποστηρίζουμε. Η απόλυτη σιωπή. Μάλιστα το να

διαμαρτύρεται κανείς στο προαναφερθέν πλαίσιο είναι υγιές, επειδή είναι

'αγνό' και δεν κάνει θόρυβο. Και βέβαια μια τέτοια διαμαρτυρία είναι

αποδεκτή από όλους, γιατί προτιμάμε υποκριτικά την αισθητική μιας

εικόνας όπου διαμαρτύρονται συναθροιζώμενοι ξανθοί και "άσπιλοι"

άνθρωποι που όταν μιλάνε μένουν ανέκφραστοι κρατώντας ακίνητα τα χέρια

τους, μη κουνώντας ούτε καν το κεφάλι τους.

Και εν συνεχεία οι διαμαρτυρόμενοι πηγαίνουν στη σάουνα. Ο Έλληνας

αντίθετα θα πάει στο Χαμάμ. Γιατί οι Έλληνες είχαν καταληφθεί από τους

Τούρκους πριν πολλά χρόνια. Και σήμερα που η Τουρκία προσπαθεί να

εισέλθει στην Ευρώπη, αυτή της κρατάει μεν την πόρτα ανοιχτή ωστόσο την

τελευταία στιγμή χρησιμοποιείται η έννοια της 'ασφάλειας' για να κλείσει

διπλωματικά η Ευρωπαϊκή της προοπτική.

Έτσι λοιπόν το να έχεις κατακτηθεί από τους Τούρκους και το να είσαι

μεσογειακή και ορθόδοξη χώρα είναι αρνητικό στα μάτια των

Βορειοευρωπαίων. Όχι, πραγματικά δεν μπορεί να εμπιστεύεται η Ευρώπη

'τέτοιους ανθρώπους'. Η Ελλάδα είναι σαν την Ισπανία. Οι Ισπανοί είχαν

καταληφθεί από τους Μαυριτανούς, ως εκ τούτου, ο Ισπανός έχει κάτι το

αραβικό στο αίμα του, και για να το καταλάβεις αυτό αρκεί απλά να

κοιτάξεις την Αλάμπρα. Όσον αφορά την Ιταλία, θα μπορούσαμε να την

εμπιστευτούμε, παρ' ότι είναι κι αυτή χώρα της Μεσογείου, όμως κι αυτοί

έχουν τη μαφία, την nangretta, την Καμόρα, και το Βατικανό. Εν ολίγοις,

αυτό είναι αρκετό για να έχεις επιχειρήματα ώστε να αποφασίσεις να μην

τους εμπιστευτείς ούτε τους Ιταλούς. Τέλος, υπάρχει και η Πορτογαλία.

Πενήντα χρόνια φασιστικής δικτατορίας, στοιχειώνουν το παρελθόν της.

Η Πορτογαλία είναι, λοιπόν, φασιστική χώρα, όπως η Ισπανία του Φράνκο

και η Ελλάδα των συνταγματαρχών. Όχι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τις

μεσογειακές χώρες. Δεν μιλάμε καθόλου βέβαια για τη ναζιστική Γερμανία

και τη Φινλανδία, και όποια άλλη χώρα συνεργάστηκε με τους Ναζί. Όχι,

εκεί ξεχνάμε το παρελθόν, γιατί αυτές είναι οι περιβόητες χώρες του

Βορρά και μπορούμε να τις εμπιστευθούμε έτσι κι αλλιώς. Ας μην ξεχνάμε

βέβαια ότι και η Γαλλία και το Βέλγιο αλλά και η Ουγγαρία συνεργάστηκαν

επίσης κατά κάποιο τρόπο με τους ναζί. Κι τελικά αυτός ο μηδενιστικός

συλλογισμός καταλήγει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι η μόνη αληθινή

ευρωπαϊκή δημοκρατία.

Πόσο καιρό όμως θα διαρκέσει αυτή η ανοησία; Πόσο καιρό θα αντέξoυμε να

θεωρούνται οι Έλληνες ανόητοι, και κλέφτες; Το ότι η ελληνική πολιτική

σκηνή δεν υλοποίησε ποτέ την ιδέα του εκσυγχρονισμού του ελληνικού

κράτους, είναι ένα γεγονός. Ίσως ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός που είχε

την επιθυμία να αναπτύξει τη χώρα του πολιτικά να είναι ο Ελευθέριος

Βενιζέλος, που έχει σημαδέψει την ιστορία της Ελλάδας.

Αλλά, όταν ο Ρομάνο Πρόντι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρότεινε

το δημόσιο εθνικό λογιστικό έλεγχο των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής

Ένωσης το 2003, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία είχαν αρνηθεί.

Αρνήθηκαν, γνωρίζοντας ότι τα στοιχεία της Ελλάδας ήταν πειραγμένα.

Ήξεραν ότι ο Ελληνικός λαός δεν ήξερε τίποτα. Εξάλλου ζήτησε ποτέ κανείς

την πολιτική αναδιάρθρωση του Ελληνικού κράτους; Όχι, κανείς στην Ευρώπη

δεν το ζήτησε ποτέ. Δεδομένου ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζονταν ως ένας

τουριστικός προορισμός, και μια χώρα παραγωγής ελαιόλαδου, όλα

θεωρούνταν ότι λειτουργούν μια χαρά. Οι Έλληνες παρέμεναν όλο αυτό τον

καιρό Ευρωπαίοι δεύτερης κατηγορίας που συνεισφέρουν στο να

ολοκληρώνεται το μεγάλο φαγοπότι.

Μιλώντας για την ιστορία της Ελλάδας και την αρχαιότητα ειναι αλήθεια

ότι όλοι αποδεχόμαστε ότι ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Ηρόδοτος

και πολλοί άλλοι, έζησαν στην Ελλάδα, αλλά στο μακρινό παρελθόν. Και

σήμερα όλοι εμείς κατηγορούμε τους Έλληνες και αναρωτιόμαστε αν

κατασκεύασαν ποτέ αεροσκάφη, πυρηνικά εργοστάσια, αυτοκίνητα;Υπήρχε όλο

αυτό τον καιρό ένα προϊόν "made in Greece", εκτός από τη φέτα; Όχι,

γιατί η Ελλάδα παραμένει όλα αυτά τα χρόνια η χώρα των φτωχών αγροτών

και των μικροαστών που μιλούνε δυνατά, και περπατάνε με κομπολόγια στο

χέρι, τρώνε περισσότερο λαχανικά παρά κρέας ενώ τα γλυκά τους δίνουν στο

στόμα την αίσθηση ενός μελένιου φιλιού.

Και αν η Ελλάδα τελικά χρεωκοπήσει, εάν αποχωρήσει από την ευρωζώνη ή

την Ευρωπαϊκή Ένωση τι θα υποστηρίζει η Ευρώπη σε δέκα χρόνια για αυτήν;

... "Εμείς δεν ξέραμε τίποτα!'' ... "Είμαστε υπεύθυνοι αλλά δεν είμαστε

ένοχοι! ... " κτλ. Η ευθύνη θα επιστρέψει στους Έλληνες, για άλλη μια

φορά.

Τα έχω βαρεθεί πια όλα αυτά τα στερεότυπα! Δεν μπορώ να ανέχομαι πλέον

το γεγονός ότι το να ανήκεις σε ένα μεσογειακό λαό έχει καταντήσει

συνώνυμο μιας ιδιότυπης σύγχρονη ψυχολογικής δουλείας. Δυστυχώς οι

Έλληνες προς το παρόν είναι σιωπηλοί και δεν αντιδρούν έντονα. Αυτό

είναι το λάθος. Ξέρω ότι είναι εύκολο να το γράφει αυτό κάποιος που ζει

στο Παρίσι. Αλλά εγώ το γράφω γιατί θέλω μέσα από τα λόγια μου να

εμφυσήσω την εμπιστοσύνη σε όλους τους Έλληνες, και να τους πω ότι

πρέπει να εμπιστευτούν τη νεολαία του τόπου και να της παραδώσουν τα

κλειδιά της εξουσίας για έναν εκσυγχρονισμό της χώρας που συνάμα θα

σέβεται την κληρονομιά και τη διαφορετικότητά της.

Όλα είναι δυνατά γιατί η αληθινή ζωή δεν έχει τιμή. Και ακόμα πιο

ευτελής είναι η τιμή του ελληνικού χρέους που έτσι κι αλλιώς οι Έλληνες

δεν έχουν τη δυνατότητα να αποπληρώσουν. Από τη μια η Γερμανία ρυθμίζει

το επιτόκιο του δανεισμού της για εξυπηρέτηση του εθνικού της χρέους στο

2% και από την άλλη επιβάλλει στην Ελλάδα ένα θεόρατο επιτόκιο ύψους

30%.

Τέρμα τα ψέματα! Το γράφω λοιπόν και το φωνάζω δημόσια, οι Έλληνες δεν

είναι υπεύθυνοι για τίποτα. Οι Έλληνες είναι ίσοι με κάθε άλλο λαό στον

πλανήτη κι έχουν το δικαίωμα να ζήσουν στη χώρα τους, στη γη τους,

σύμφωνα με τα έθιμα και τις παραδόσεις τους. Εμείς οι υπόλοιποι

οφείλουμε απλώς να τους βοηθήσουμε στην οικοδόμηση ενός σύγχρονου

κράτους που θα διαχειρίζεται την Ελλάδα ως μια πραγματική δημοκρατία,

στις βάσεις μιας πραγματικής ισότιμης κοινωνικής πολιτικής και ενός

παραγωγικού ενθουσιασμού που θα δημιουργήσει ανάπτυξη προς όφελος της

ίδιας της χώρας.

Εξάλλου το να καταστρέψουμε την Ελλάδα θα έχει πολύ άσχημο αντίκτυπο

και στο μέλλον της Ευρώπης. Είμαι Γάλλος αλλά νιώθω Έλληνας στην ψυχή,

και υποστηρίζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ την Ελλάδα. Ολόκληρη την Ελλάδα.

The opinions expressed are those of the author(s)and do not necessarily reflect those of HEC.

Hellenic Electronic Center (HEC) www.greece.org - - - - - - - - Click here to Unsubscribe

LISTSERV & LSMTP e-mail systems are sponsored by L-Soft