Ή επανάσταση ή δέσμιος στο μαντρί

Ή επανάσταση ή δέσμιος στο μαντρί

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Το θέατρο του παραλόγου, με πρωταγωνιστές τους προέδρους του ΔΗΚΟ και του ΔΗΣΥ δεν έχει τελειωμό, και η αλήθεια είναι ότι μας διασκεδάζουν, καθώς έχουν πάρει τον ρόλο τους στα σοβαρά, διαπραγματευόμενοι δήθεν σκληρά για να εξεύρουν σημεία σύγκλισης, που θα δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Και αναφέρομαι στο «πάντρεμα» των δύο κομματικών σχηματισμών, που αν πιστέψει κανείς τις διακηρύξεις τους όλα τα προηγούμενα χρόνια, αδυνατούν να συμφωνήσουν και σε μικρά θέματα, πόσο μάλλον στο Κυπριακό. Ως γνωστόν, ο ΔΗΣΥ και ο πρόεδρός του υποστήριξαν το φιλοτουρκικό και ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, ενώ το ΔΗΚΟ και ο σημερινός του ηγέτης, αντιτάχθηκαν με πάθος στο κείμενο του πρώην γενικού γραμματέα, που παρέδιδε την Κύπρο στην Τουρκία.

Και όμως... Για να αναρριχηθεί ο κ. Αναστασιάδης στον προεδρικό θρόνο και για να παραμείνει το ΔΗΚΟ συνδαιτυμόνας στο φαγοπότι της εξουσίας, ξέχασαν τις διαφορές τους και προβλέπεται πολύ σύντομα μάλιστα- να μας ανακοινώσουν κείμενα αρχών, πάνω στα οποία θα βασιστεί η συμφωνία διαμοιρασμού των υπουργείων, των διορισμών και των (πολιτικών) κερδών που προσφέρει το υπό πτώχευση κυπριακό κράτος.

Γνωρίζουμε τους δύο κομματικούς ηγέτες, όπως την κάλπικη δεκάρα. Βρίσκονται πολλά χρόνια στην κεντρική πολιτική σκηνή και στο κομματικό κουρμπέτι, και όλη η Κύπρος ξέρει τα προσωπικά τους, τα οικονομικά τους και τα πολιτικά τους πιστεύω. Αυτός που με εκπλήσσει με τη συμπεριφορά του είναι ο αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ, Νικόλας Παπαδόπουλος. Ο υιός του εκλιπόντος τέως Προέδρου της Δημοκρατίας, έδειξε ένα άλλο πρόσωπό μετά τον θάνατό του Τάσσου Παπαδόπουλου. Ακόμα και οι αντίπαλοί του, του αναγνώρισαν ηγετικές ικανότητες καθώς παρουσίασε μία δυναμική και ηθική, που θύμισε τον πατέρα του.

Η στάση του για τον «γάμο» του ΔΗΣΥ με το ΔΗΚΟ, είναι αμφιλεγόμενη και θα έλεγα πως δεν τον τιμά ως νέο πολιτικό, που έχει όνειρα να κυβερνήσει την Κύπρο. Οι πληροφορίες που διαρρέει το περιβάλλον του, για το αν επιθυμεί ή όχι αυτή την ερμαφρόδιτη συνεργασία, η οποία αποτελεί χαστούκι για τον νεκρό πατέρα του, είναι διφορούμενες και αλληλοσυγκρουόμενες.

Δεν δύναται και δεν δικαιούται να κρύβεται άλλο. Έχει υποχρέωση να λάβει την απόφασή του και να την ανακοινώσει το συντομότερο δυνατόν. Η λήψη απόφασης, και μάλιστα υπό τις συνθήκες που δημιούργησαν οι καρεκλοκένταυροι του κόμματός του, δεν είναι δύσκολη. Ή επιλέγει τον εύκολο δρόμο της συμφωνίας με τον κ. Καρογιάν, που στοχεύει μόνο στη διατήρηση της απόλαυσης των «φρούτων» του κρατικού κορβανά, ή δημοσιοποιεί τη διαφωνία του και ανδρίκια ανακοινώνει την όποια απόφασή του.

Είναι και μία ευκαιρία για τον ίδιο να αποδείξει πως δεν είναι υποχρεωτικό οι πολιτικοί να ακολουθούν τις λανθασμένες αποφάσεις των κομμάτων τους. Άλλωστε γνωρίζει ότι η πλειοψηφία των βουλευτών του ΔΗΣΥ και των συνεργατών του κ. Αναστασιάδη θα ήθελαν να φωνάξουν το ΟΧΙ μαζί με το 76% του λαού, αλλά δεν τόλμησαν. Αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Είναι δύο οι επιλογές του: Ή κάνει την επανάστασή του ή παραμένει στο μαντρί δέσμιος μίας απόφασης που κατά βάθος μισεί...

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος», 9/9/2012

«Εκείνο το "ΟΧΙ" δεν το επανέλαβε η ηχώ, ήταν πολύ βαρύ για να το μεταφέρει»

Κώστας Μόντης