Ειρήσθω

Εντολείς και εντολοδόχοι

| Εκτύπωση | 14/03/2013 | Με τον Λάζαρο Μαύρο

Σ Τ Ο ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ μπορεί ο καθένας να μελετήσει ένα σημαντικό, κατά τη γνώμη μας, κείμενο - πρόταση πολιτικής, του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς Παναγιώτη Ήφαιστου απ’ τη σκλαβωμένη Λάπηθο. Αναρτήθηκε πριν από λίγες μέρες με τίτλο «Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης: Αυτοσυντήρηση και επιβίωση». Διατυπώνει δέσμη εισηγήσεων που αναζητούν πεδίο καταστατικής συζήτησής τους και φορείς δράσης προς διεκδίκηση κι εφαρμογή. Αναφέρονται στο ελλα-δικό μας κράτος, ενδιαφέρουν, όμως, και το κυπριακό μας κράτος και το σύνολο του Ελληνισμού.

Σ Ε ΕΝΑ απόσπασμα αναφέρει και τα εξής: «Μπορεί οι Έλληνες πολίτες να έκαναν λάθος με το να εμπιστευθούν κάποιους λαοπλάνους κομματάρχες της ξενοκρατίας -κατά κανόνα λόγω αφέλειας και κατ’ εξαίρεση λόγω σύμπραξης με το φαύλο κομματικό πελατειακό σύστημα- αλλά, η κλίμακα της καταστροφής που συντελείται, είναι εκτός αναλογιών και γι’ αυτό η ελληνική κοινωνία δεν φέρει ευθύνη. Εν τέλει, ποιο σύγχρονο κράτος δεν είναι ατελές; Δεν είμαστε ουτοπιστές: Η ιδεατή πολιτεία ακόμη δεν υπήρξε και μάλλον ποτέ δεν θα υπάρξει. Ο προσανατολισμός και η φορά κίνησης προς δημοκρατία και ελευθερία ενδιαφέρει και γι’ αυτό μιλάμε. Είναι κατεπείγον, λοιπόν, το κράτος να τεθεί υπό τον έλεγχο των εντολέων Ελλήνων πολιτών»…

Ε Ν Τ Ο Λ Ε Α Σ ο λαός, εντολείς οι πολίτες που συγκροτούν τον λαό και την, πρωταρχική -υποτίθεται- στο πολίτευμα, λαϊκή κυριαρχία και εντολοδόχοι οι εκλελεγμένοι πολιτικοί. Ιδού ένα άλλο σχετικό απόσπασμα κειμένου, του καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γιώργου Κοντογιώργη απ’ τη Λευκάδα. Δημοσιεύτηκε 3.6.2003 στην «Καθημερινή» και βρίσκεται στη σελ. 175 του βιβλίου του «Κομματοκρατία και Δυναστικό Κράτος» (εκδ. Πατάκη 2012):
«Η πολιτική προσέγγιση της διαφθοράς προϋποθέτει κατ’ ελάχιστον το αντιπροσωπευτικό πρόσημο της πολιτικής εξουσίας. Ο πολιτικός, εν προκειμένω, ασκεί λειτουργία εντολοδόχου, δεν είναι δικαιούχος της πολιτικής. Δεν ενεργεί ιδίω ονόματι αλλά για λογαριασμό τρίτου εντολέως. Η ρήτρα αυτή υποδηλώνει ότι στο πολιτικό σύστημα συναντώνται ο ΕΝΤΟΛΕΑΣ και ο ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΣ σε μια σχέση όπου ο πρώτος εξουσιοδοτεί τον δεύτερο να πραγματοποιήσει ορισμένο έργο: ειδικότερα, να διαχειριστεί την πολιτική λειτουργία της κοινωνίας.

Στη σχέση αυτή, ο εντολέας επιλέγει τον εντολοδόχο, ορίζει τον χρόνο και το περιεχόμενο της εντολής, διατηρεί το δικαίωμα του πλήρους ελέγχου των σταδίων υλοποίησης της εντολής και βεβαίως μπορεί ανά πάσα στιγμή να την ανακαλέσει ή να υποχρεώσει τον εντολοδόχο να εναρμονισθεί με τη βούλησή του. Ο εντολοδόχος υπέχει ευθύνη για την ενδεχόμενη βλάβη, υποκείμενος στη δικαιοσύνη. Ο εντολέας δύναται να μεταβάλει ελευθέρως το περιεχόμενο της εντολής -τον σκοπό της πολιτικής- , όχι ο εντολοδόχος»…

ΕΡΩΤΗΣΗ
Πώς, λοιπόν, θα εξοπλιστεί θεσμικά ο εντολέας λαός, με νόμο κι αποτελεσματική διαδικασία, ώστε ν’ απαιτεί και να λαμβάνει την υπεσχημένη απ’ τον νέο ΠτΔ «λογοδοσία των πολιτειακών και άλλων αξιωματούχων του κράτους στους πολίτες» και με ποιαν προεδρικά υπεσχημένη θεσμοθέτηση θα επιβάλλουν οι πολίτες (ο λαός) τις αποφάσεις και τις κυρώσεις τους όταν, ως Εντολείς, κρίνουν ανάξιο Εντολοδόχο τον λογοδοτήσαντα; Πότε θα διαφωτίσουν γι’ αυτά τον λαό οι ετοιμάσαντες τα του ΔηΣυ 54, κυβερνητικά ήδη, νομοσχέδια;
Λάζ.Α.Μαύρος