Η βάση λύσης του Κυπριακού

 27/01/2010 | ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Γ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Η βάση λύσης του Κυπριακού στηρίχθηκε τα τελευταία 33 χρόνια στις «πραγματικότητες της τουρκικής εισβολής και της πολεμικής υπεροχής της Τουρκίας». Οι τότε συνθήκες επέβαλαν να γίνουν τέτοιες παραχωρήσεις ίσως και στο πλαίσιο μιας Ομοσπονδίας υπάρξει διευθέτηση του κυπριακού ζητήματος, που θα κατοχυρώνει την επιβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο.

Έκτοτε όμως βαδίζουμε σε μίαν ολισθηρήν οδόν όπου η Τουρκία μάς ρυμουλκεί από σημείο προς σημείο προς τις καθαρώς τουρκικές θέσεις. Μια τέτοια διολίσθηση γίνεται αντιληπτή ακόμη και στη φραστική γύρω από την επιδιωκόμενη λύση. Έτσι έχουμε Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα δύο συνιστώντων «στέιτς» κ.λπ. Και η προσπάθεια ακόμη περαιτέρω ρυμούλκησης φαίνεται και από το τελευταίο έγγραφο που ο Ντάουνερ μάς παρέδωσε εκ μέρους του Ταλάτ εκ της Τουρκίας. Κι εμείς αμήχανοι υποπίπτουμε στο ένα σφάλμα μετά το άλλο, βοηθώντας, άθελά μας, την τουρκική πολιτική.
Το κατάντημα του Σχεδίου Ανάν ήταν ένας ολοκληρωμένος καρπός αυτής της πορείας.
Μετά το 2004 τραβήξαμε λίγο πίσω, προσπαθώντας να βάλουμε τα πράγματα σε άλλη βάση, αλλά αρχίσαμε στην ίδια πορεία με την εκλογή Χριστόφια. Το μελλούμενο αποτέλεσμα μπορεί κάλλιστα να προδιαγραφεί σαν ανάλογο του σχεδίου Ανάν με προσθαφαιρέσεις. Τίποτα καλύτερο.
Τι πρέπει να κάνουμε, λοιπόν;
Ακριβώς να επαναπροσδιορίσουμε τη βάση λύσης του Κυπριακού ενισχύοντες τις θέσεις μας με τα δικά μας «όπλα» που έχουμε και διαρκώς κερδίζουμε. Την είσοδο στην Ε.Ε., την προσχώρηση στο ΟΝΕ στις τεράστιας σημασίας αποφάσεις Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, που κατοχυρώνουν πιο πολύ τα δίκαια της Κ.Δ. και του λαού της και που αποδυναμώνουν την τουρκική πολιτική. Ιδιαίτερα οι δύο τελευταίες αποφάσεις του Εφετείου της Βρετανίας εναντίον Όραμς και η απόφαση του δικαστηρίου Λευκωσίας εναντίον του Τουρκοκύπριου σφετεριστή της οικίας της οικογένειας Πάνου Ιωαννίδη.
Γιατί να αποφεύγουμε τη χρησιμοποίηση των δικών μας όπλων όταν η Τουρκία μόνιμα χρησιμοποιεί και έχει στο τραπέζι το δικό της όπλο της στρατιωτικής υπεροχής της;
Τα δικά μας, νομικά και πολιτικά, όπλα είναι ισχυρότερα όταν χρησιμοποιηθούν μεθοδικά, σταθερά και διαχρονικά.
Γιατί να αυτομαστιγωνόμαστε λέγοντας, μερικοί, ότι και εμείς φταίξαμε άρα να πληρώσουμε, όταν το ίδιο το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 4 Μαρτίου 1964 με την απόφαση 186 απεφάνθη, στον ουσιώδη χρόνο, ότι η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι δημιούργησαν τις ενδοκυπριακές διαμάχες μόνο και μόνο για να διχοτομήσουν την Κύπρο. Έτσι νομιμοποιήθηκε η κυβέρνηση Μακαρίου ως νόμιμη κυβέρνηση της Κ.Δ. και έκτοτε όλες οι κυβερνήσεις έχουν αυτή τη δικαίωση και νομιμοποίηση.
Γιατί να αρνούμαστε να εμπλουτίσουμε τη βάση επί της οποίας συζητούμε το Κυπριακό και αφήνουμε τις θέσεις μας ορφανές και αναιμικές από τα αποτελέσματα εξόχως σημαντικών δικαστικών αποφάσεων; Αποφάσεων που φανερώνουν την παρανομία της Τουρκίας και την τεράστια απόσταση αυτής της χώρας από την Παγκόσμια Έννομη Τάξη.
Γιατί να διαλύσουμε την Κ.Δ. που μας δίνει τη δυνατότητα τέτοιων αποφάσεων - ραπισμάτων εναντίον του κατακτητή;
Πρέπει, λοιπόν, ν' αλλάξουμε τη βάση λύσης και να περιλάβουμε σε αυτή όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα, τη Δημοκρατία, την αρχή ένα άνθρωπος μία ψήφος και όλα όσα εκπηγάζουν από τις τόσες σημαντικές αποφάσεις των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων.
Μόνο έτσι μπορούμε να γίνουμε κατανοητοί στους ξένους και να κερδίσουμε συμμαχίες.