Ειρήσθω Α ν ά ξ ι ο ι και όχι αντάξιοι (2) | Εκτύπωση | 20/01/2013 | Με τον Λάζαρο Μαύρο Σ Υ Γ Κ Ρ Ο Τ Η Μ Ε Ν Η ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική, για την ευόδωση της οποίας κινητοποιήθηκαν, αλματωδώς ενδυναμωμένοι, όλοι οι συντελεστές εθνικής ισχύος (οικονομία, στρατιωτική προπαρασκευή, αποτελεσματική οργάνωση του κράτους, κοινωνική συνοχή, αγωνιστικό πανεθνικό και παλλαϊκό φρόνημα, επιδέξια διπλωματία τάχιστης επιλογής και αξιοποίησης βέλτιστων συμμαχιών και αυστηρή πειθαρχία στην υλοποίηση της τακτικής) αγόμενοι, όλοι αυτοί οι συντελεστές, και ηγούμενοι από Ηγέτη ικανό δεξιοτέχνη της στρατηγικής και της τακτικής, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, στην προσώρας απουσία εμφυλίων παθών, υπήρξε η συνταγή επίτευξης του ελληνικού μας θριάμβου στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 -1913. Η μικρή μας Ελλαδίτσα της Μελούνας, ηττημένη, ταπεινωμένη, χρεοκοπημένη το 1897, με Ανορθωτική Κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου από το 1910, κατάφερε ν’ απελευθερώσει τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Θράκη, τα νησιά μας στο Αιγαίο, την Κρήτη και να διεκδικεί, 1918 - 1920, με αξιώσεις επιτυχίας, τη Μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών για την απελευθέρωση και του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Ε Μ Φ Υ Λ Ι Α ΠΑΘΗ, ο Εθνικός Διχασμός (βασιλικών - βενιζελικών) η ανατροπή του Ηγέτη (1.11.1920), η ανικανότητα αξιοποίησης συμμαχιών, το αλλοπρόσαλλο αντί της στρατηγικής, οδήγησαν το 1922 στη Μικρασιατική Καταστροφή. Παραπλήσια: Εμφύλια πάθη οδήγησαν την εκ των νικητριών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Ελλάδα μας, στον όλεθρο του εμφυλίου πολέμου (κομμουνιστών - εθνικοφρόνων) 1946 - 1949. Κ Ο Ι Ν Ο Σ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗΣ καταστροφής: Το εμφύλιον. Όπου ο εμφύλιος εχθρός αντιμετωπίζεται, με ακρότερες ακρότητες, ως εχθρότερος του εξωτερικού εχθρού, πολύ πιο μισητός. Αλλά το εμφύλιον, ενυπάρχει, υφέρπει εν σπέρματι, καλλιεργείται και στις μη εμφυλιοπολεμικές περιόδους. Η ρίζα και η πηγή του υπήρξε και είναι πάντα (εσαιεί) η ίδια, μία και η αυτή: «Πάντων δ’ αυτών αίτιον αρχή η διά πλεονεξίαν και φιλοτιμίαν, εκ δ’ αυτών και εις το φιλονικείν καθισταμένων το πρόθυμον» (Θουκυδίδης Γ-82,8) : «Αιτία όλων αυτών ήτο η δίψα της εξουσίας, την οποίαν γεννά η πλεονεξία και η φιλαρχία [αρχομανία], και το φατριαστικόν πνεύμα, το οποίον εκτρέφουν τα δύο αυτά πάθη, εις όσους περιπέσουν άπαξ εις φατριαστικάς έριδας» (μετάφραση Ελ. Βενιζέλου). Ι Δ Ο Υ ΛΟΙΠΟΝ και σε κάθε προεκλογική περίοδο, πώς το φατριαστικό πνεύμα των κομματικών ηγεσιών επιλέγει να καλλιεργεί, να προάγει και να εξωθεί στο εμφύλιον έναντι του αντίπαλου αρχομανούς κόμματος, ενώ γλοιωδώς επιδαψιλεύει θωπείες στους Τούρκους… SigmaLive Περισσότερα Σημερινή Business Weekly Υγεία & Ομορφιά Καριέρα & Εργασία Αθλητικά Πολιτική Ειδήσεις Οικονομία Sport Time Κύπρος Ελλάδα Διεθνή Στήλες Σημερινά Αναφανδόν Συνεντεύξεις Αρθρα Κόσμος Πολιτισμός Περιβάλλον Ωροσκόπια Χρηστικά

Ειρήσθω

Α ν ά ξ ι ο ι και όχι αντάξιοι (2)

| Εκτύπωση | 20/01/2013 | Με τον Λάζαρο Μαύρο

Σ Υ Γ Κ Ρ Ο Τ Η Μ Ε Ν Η ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική, για την ευόδωση της οποίας κινητοποιήθηκαν, αλματωδώς ενδυναμωμένοι, όλοι οι συντελεστές εθνικής ισχύος (οικονομία, στρατιωτική προπαρασκευή, αποτελεσματική οργάνωση του κράτους, κοινωνική συνοχή, αγωνιστικό πανεθνικό και παλλαϊκό φρόνημα, επιδέξια διπλωματία τάχιστης επιλογής και αξιοποίησης βέλτιστων συμμαχιών και αυστηρή πειθαρχία στην υλοποίηση της τακτικής) αγόμενοι, όλοι αυτοί οι συντελεστές, και ηγούμενοι από Ηγέτη ικανό δεξιοτέχνη της στρατηγικής και της τακτικής, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, στην προσώρας απουσία εμφυλίων παθών, υπήρξε η συνταγή επίτευξης του ελληνικού μας θριάμβου στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 -1913. Η μικρή μας Ελλαδίτσα της Μελούνας, ηττημένη, ταπεινωμένη, χρεοκοπημένη το 1897, με Ανορθωτική Κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου από το 1910, κατάφερε ν’ απελευθερώσει τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Θράκη, τα νησιά μας στο Αιγαίο, την Κρήτη και να διεκδικεί, 1918 - 1920, με αξιώσεις επιτυχίας, τη Μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών για την απελευθέρωση και του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Ε Μ Φ Υ Λ Ι Α ΠΑΘΗ, ο Εθνικός Διχασμός (βασιλικών - βενιζελικών) η ανατροπή του Ηγέτη (1.11.1920), η ανικανότητα αξιοποίησης συμμαχιών, το αλλοπρόσαλλο αντί της στρατηγικής, οδήγησαν το 1922 στη Μικρασιατική Καταστροφή. Παραπλήσια: Εμφύλια πάθη οδήγησαν την εκ των νικητριών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Ελλάδα μας, στον όλεθρο του εμφυλίου πολέμου (κομμουνιστών - εθνικοφρόνων) 1946 - 1949.
Κ Ο Ι Ν Ο Σ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗΣ καταστροφής: Το εμφύλιον. Όπου ο εμφύλιος εχθρός αντιμετωπίζεται, με ακρότερες ακρότητες, ως εχθρότερος του εξωτερικού εχθρού, πολύ πιο μισητός. Αλλά το εμφύλιον, ενυπάρχει, υφέρπει εν σπέρματι, καλλιεργείται και στις μη εμφυλιοπολεμικές περιόδους. Η ρίζα και η πηγή του υπήρξε και είναι πάντα (εσαιεί) η ίδια, μία και η αυτή: «Πάντων δ’ αυτών αίτιον αρχή η διά πλεονεξίαν και φιλοτιμίαν, εκ δ’ αυτών και εις το φιλονικείν καθισταμένων το πρόθυμον» (Θουκυδίδης Γ-82,8) : «Αιτία όλων αυτών ήτο η δίψα της εξουσίας, την οποίαν γεννά η πλεονεξία και η φιλαρχία [αρχομανία], και το φατριαστικόν πνεύμα, το οποίον εκτρέφουν τα δύο αυτά πάθη, εις όσους περιπέσουν άπαξ εις φατριαστικάς έριδας» (μετάφραση Ελ. Βενιζέλου).

Ι Δ Ο Υ ΛΟΙΠΟΝ και σε κάθε προεκλογική περίοδο, πώς το φατριαστικό πνεύμα των κομματικών ηγεσιών επιλέγει να καλλιεργεί, να προάγει και να εξωθεί στο εμφύλιον έναντι του αντίπαλου αρχομανούς κόμματος, ενώ γλοιωδώς επιδαψιλεύει θωπείες στους Τούρκους…