Εξ Αφορμής

O A. Σολζενίτσιν στον Δ. Χριστόφια

| Εκτύπωση | 18/01/2013 | Με τον Μάριο Δημητρίου

Όχι, δεν θα συνεχίσω σήμερα με τον δικό μου λόγο την αποδόμηση της παιδαριώδους πεποίθησης που επανέλαβε ο Πρόεδρος Χριστόφιας την περασμένη Τρίτη (15.1.2013) από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο ότι «συνεχίζει να νιώθει περήφανος γιατί είναι κομμουνιστής» και ότι «το λάθος δεν είναι η ιδεολογία, αλλά το πώς εφαρμόστηκε».
Σε αυτήν την αμετανόητη - και ακατανόητη - εμμονή του στην εγκληματική κομμουνιστική ιδεολογία που όπως έγραψα χθες, μέσα στον 20ό αιώνα κατέστρεψε τον ανθρώπινο, τον φυσικό και τον πνευματικό πλούτο της Ρωσίας και όλης της ανατολικής Ευρώπης, έδωσε ήδη σαφή και αποστομωτική απάντηση ο νομπελίστας Ρώσος συγγραφέας του «Αρχιπελάγους Γκουλάγκ», Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, εμβληματική μορφή της παγκόσμιας διανόησης του 20ού αιώνα και θύμα της σταλινικής βαρβαρότητας.
Είπε λοιπόν, μεταξύ άλλων, ο Σολζενίτσιν, σε ομιλία του στις 9 Ιουλίου 1975, στη Νέα Υόρκη, προς τα μέλη του μεγαλύτερου εργατικού συνδικάτου των ΗΠΑ, της AFL-CIO, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο, «Αλεξάντερ Σολζενίτσιν: Ανατολή και Δύση», έκδ. «Ι. Σιδέρης», Αθήνα 1977:

«… Το ότι ο μαρξισμός δεν είναι επιστήμη σε μας, στη Σοβιετική Ένωση, οι καλλιεργημένοι άνθρωποι το ξέρουν από καιρό. Και ακόμα, αν κάποιος άλλος υποστήριζε ότι είναι μια από τις επιστήμες, τότε η γνώμη του αυτή θα ήταν στραβή. Ο κομμουνισμός ποτέ δεν μας είπε πού, πότε και πώς θα συμβεί το κάθε πράγμα. Πάντοτε αρκέστηκε να ρητορεύει. Είτε πρόκειται για την ανατροπή της αστικής τάξης απ’ το προλεταριάτο, είτε πρόκειται για την εγκαθίδρυση της ιδανικής κοινωνίας που είναι βέβαιο ότι ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Ένγκελς, ούτε ο Λένιν παρ’ όλη τη φαντασία τους δεν κατάφεραν να μας την περιγράψουν. Μας είπαν μόνο ότι θα ήταν η περισσότερο φωτεινή, η πιο ευτυχισμένη απ’ τις κοινωνίες και ότι όλα θα γίνονταν για τον άνθρωπο.
»Ο κομμουνισμός είναι μια χοντροκομμένη απόπειρα για να εξηγηθεί ο άνθρωπος και η κοινωνία. Όταν το θυμάμαι αυτό, με κάνει να τον παραλληλίζω με τον χειρουργό εκείνο που για μια εγχείρηση που απαιτεί δεξιοτεχνία, παίρνει το τσεκούρι για να την κάνει. Το καθετί που είναι λεπτό και ευαίσθητο μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και μέσα στους μηχανισμούς αυτού του άλλου οργανισμού, του ακόμα πιο πολύπλοκου που είναι η κοινωνία, τα βλέπουμε να ανάγονται απ’ τον κομμουνισμό σε μια ευτελή οικονομική διαδικασία. Το ανθρώπινο ον ανάγεται στην κατάσταση της ύλης. Σε μας, στις κομμουνιστικές χώρες, παρουσιάζεται το πολύ χαρακτηριστικό φαινόμενο να είναι ο κομμουνισμός τόσο πολύ απογυμνωμένος από επιχειρήματα, που να μη βρίσκει καμιά δικαιολογία για να την αντιτάξει στους επικριτές του. Κανένα επιχείρημα. Έτσι εξηγούνται οι περιορισμοί, οι φυλακίσεις, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα ψυχιατρικά νοσοκομεία. Γιατί ο μαρξισμός πάντοτε ήταν εναντίον της ελευθερίας.
»Ο κομμουνισμός ποτέ δεν έκρυψε ότι αποκλείει κάθε έννοια απόλυτης ηθικής. Του είναι άχρηστα και το καλό και το κακό. Γι’ αυτόν η ηθική είναι σχετική, είναι ταξική υπόθεση. Μια όποια πράξη, επομένως και ο φόνος, κι αν απαιτηθεί και ο φόνος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, μπορεί να κριθεί σαν καλή ή κακή πράξη? αυτό εξαρτάται απ’ τις περιστάσεις κι απ’ την πολιτική κατάσταση.
»Όποιος είναι κατά του κομμουνισμού, είναι υπέρ του ανθρώπου! Άρνηση, απόρριψη αυτής της μισάνθρωπης ιδεολογίας θα πει ανθρωπισμός στην πιο απλή μορφή του! Αυτά τα λόγια δεν τα λέω για να προσελκύσω οπαδούς, το ξέρετε πολύ καλά αυτό, αλλά για να διαμαρτυρηθώ απ’ τα βάθη της ψυχής μου εναντίον εκείνων που μας λένε: Ξεχάστε το καλό και το κακό».