Μνήμη Τάσσου Παπαδόπουλου

Μνήμη Τάσσου Παπαδόπουλου

Γράφει ο Δρ Ευστάθιος Αβραμίδης

      Πέρασαν τέσσερα χρόνια από την ημέρα που ο Τάσσος Παπαδόπουλος έφυγε από κοντά μας. Μεγάλο ήταν το πολιτικό του εκτόπισμα, μεγάλο και το πολιτικό κενό που άφησε. Ήταν ένας πολιτικός με μεγάλη πολιτική ευθυκρισία, διορατικότητα, σθένος, αγωνιστικότητα και αίσθημα ευθύνης. Τέτοιοι πολιτικοί είναι σπάνιοι, αφού γεννιούνται και σφυρηλατούνται μέσα από ειδικές συνθήκες, όπως αυτές που βίωσε ο τραγικός ελληνισμός της Κύπρου τις τελευταίες δεκαετίες. Οι ανεξιχνίαστοι θεϊκοί Νόμοι του Σύμπαντος έκριναν ότι ο ικανός αυτός άνθρωπος έπρεπε να είναι πρόεδρος της Κύπρου το 2004 για να αποκρούσει την επίθεση και να σώσει τους ελληνοκύπριους από τις κουταμάρες τους. Πράγματι, τον Απρίλη του 2004 αποδείχτηκε ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή, στην κατάλληλη θέση. Στην πιο κρίσιμη στιγμή της νεότερης ιστορίας μας μετά το 1974, όταν οι ξένοι αποφάσισαν να δώσουν την Κύπρο στην Τουρκία μέσω του σχεδίου Ανάν, ο Τάσσος ήταν εκεί. Είχε τον ψυχισμό των δυνατών ανθρώπων και γι’ αυτό άντεξε στις πιέσεις και τις απειλές.  Λίγες μέρες  πριν από το δημοψήφισμα, με ένα ιστορικό διάγγελμα, κράμα λογικής και συναισθήματος, αξιοπρέπειας και συγκίνησης, αποδόμησε το σχέδιο Ανάν με ατράνταχτα επιχειρήματα, όπως συνήθιζε πάντα. Το διάγγελμα του, ήταν (και είναι) μνημείο αντίστασης ενός μικρού λαού ενάντια στον κυνισμό των ισχυρών και της Νέας Τάξης Πραγμάτων – ήταν η παρακαταθήκη του για το μέλλον. Με το διάγγελμα αυτό, μας ξανάδωσε τον αυτοσεβασμό μας (που τώρα απωλέσαμε ξανά). Όταν τελείωσε το διάγγελμα, ένα δάκρυ λαμποκοπούσε στα μάτια του· ένα δάκρυ που δεν έλεγε να κυλήσει και που έκλεινε μέσα του όλη την οδύνη, όλη την απόγνωση  -και τον θυμό μαζί- ενός αδικημένου λαού που δεν ήθελε να παραδοθεί σιδηροδέσμιος στους κατακτητές του. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος από τότε βάδισε μέσα στις χρυσές σελίδες της ιστορίας καθώς και μέσα στις καρδιές μας – για πάντα. Όρθιος στις επάλξεις του χρέους υπερασπίστηκε την Κυπριακή Δημοκρατία, που είναι το προστατευτικό κέλυφος του κυπριακού ελληνισμού. Χωρίς αυτήν θα ήμασταν, όπως σοφά προειδοποίησε, «μια κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα» - αιχμάλωτοι της Τουρκίας. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος απέτρεψε αυτή την αιχμαλωσία. Του χρωστάμε γι’ αυτό ευγνωμοσύνη.   Ήταν αξιοπρεπής, ολιγόλογος και ειλικρινής, χαρακτηριστικά που δεν συμβαδίζουν με την πολιτική όπως την βλέπουμε συνήθως. Δεν καταδεχόταν να δικαιολογείται γα τις άδικες κατηγορίες, ούτε να απαντά στις συκοφαντίες. Θλιβερές πράγματι οι επιθέσεις που δέχτηκε – μαύρες στιγμές της πολιτικής μας ιστορίας. Δεν θα ξεχάσω τη φρικτή στάση του Ν. Αναστασιάδη εναντίον του κατά τη διάρκεια όλης της προεδρίας του και τις προσπάθειες του να καταστρέψει ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος έκτιζε. Δεν θα ξεχάσω ούτε την συνένωση δυνάμεων και το μένος των ηγεσιών ΔΗΣΥ- ΑΚΕΛ κατά την προεκλογική εκστρατεία του 2008,  που κατάφεραν τελικά να τον αποκαθηλώσουν από την εξουσία, όχι όμως από τη μνήμη μας. Ακόμα και το κόμμα του δεν τον σεβάστηκε. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες και μικρότητες των αντιπάλων του, ο Τ. Παπαδόπουλος, μέσα σε λίγα χρόνια έκανε πελώριο πολιτικό έργο που είναι ευεργεσία και για τις επόμενες γενιές ελληνοκυπρίων. Αφού διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία με την απόρριψη του σχεδίου Αναν, προχώρησε με μεθοδικότητα στη δημιουργία της κυπριακής ΑΟΖ και δρομολόγησε την εκμετάλλευση φυσικού αερίου του πρώτου οικοπέδου. Παρέλαβε μια σαθρή οικονομία από τον ΔΗΣΥ και την παρέδωσε ανθηρή στο ΑΚΕΛ που την κατέστρεψε.  Σπάνια άνθρωπος προσέφερε τόσα πολλά και δέχτηκε τόσες επιθέσεις και τόση αγνωμοσύνη.  Ο Τάσσος Παπαδόπουλος θα παραμείνει στη μνήμη μας σαν ένα σύμβολο αντίστασης του λαού απέναντι στους σχεδιασμούς των ξένων για υποδούλωσή του. Και επειδή πλησιάζουν προεδρικές εκλογές εύχομαι πράγματι ο λαός να θυμάται.